Terwijl ik me suf zit te denken om een pakkend onderwerp voor een column van de Hallo en ik al een paar onderwerpen de revue heb laten passeren ( die de lezers vast en zeker zouden boeien), maar waarvan ik nog steeds geen garen kan spinnen en daarom allengs de prullenbak in werden gegooid, besloot ik om het lot af te wachten en daar een verhaal over te schrijven.
Midden in de nacht gebeurde het: ik begon ineens hard te niezen, kreeg een schrale keel, begon me ietwat grieperig te voelen … de lamlendigheid vierde al snel grote triomfen over mijn lichaam: de verkoudheid en daarmee ook de najaarsklassieker diende zich weer eens aan. En dat in een drukke periode nog wel. De zo mooi gestreken zakdoeken met die fraaie borduurwerkjes vlogen in mijn gedachten al snel de wasmand in. Ach, ik kan toch thuis werken.
De bacillen die voor een verkoudheid zorgen, waarom en waar krijg je die vandaan? Van die mooie dames die ik onverbloemd een zoen gaf of gewoon van het soms onstuimige weer? Feit is wel dat de najaarsklassieker, zoals je de verkoudheid ook wel kunt noemen een typisch verschijnsel van het najaar is. Het is trouwens goed om even ziekjes te zijn. Het zorgt ervoor dat je even een pas terug kunt nemen, even lekker onder de dekens de kruiken kunt bijvullen. Even niets aan je hoofd hebt. Mensen zijn druk, druk, druk. Dat weet u vast ook wel. Daarvoor hoeft u dit verhaal nu ook weer niet te lezen. Maar het is voor hen ook lastig om even de koppen in het zand te steken en niets te doen.
Maar ja, wat moet ik dan met mijn volle agenda die zich de volgende dag alweer zal aandienen? Even lekker onder de dekens kruipen zit er waarschijnlijk maar even in. Kijk, als je de hele dag je zakdoeken in de was hebt zitten gooien, gaat het de volgende dag alweer beter. Tenminste, dat MOET beter gaan. Zeker met een receptie en een concert op de planning. Is mijn wilskracht bestand tegen de bacillen, veroorzaakt door de najaarsklassieker? Zeker wel, ik heb mezelf al vaker verbaasd dat ik sneller aan de beterende hand was dan gedacht. Maar ik had het eigenlijk helemaal moeten uitzieken. Of hoe gaat u dat doen? Lekker op de bank met een kopje thee en een goed boek, of u pakt gewoon uw oude stripboeken en legt ze chaotisch over de bank en doet net alsof dat uw vrienden zijn. Of uw oude pornoboekjes, de Rooie Oortjes. U zou u weer jong voelen. En vitaal, en zich afvragend: wat is er toch gebeurd in mijn leven, dat ik nu op een bank boordevol pornoboekjes zit?
Nee, verkouden zijn is niet zo erg. Je bent er immers na een paar dagen weer overheen. Het wordt alleen een probleem als je je grieperig gaat voelen of symptomen van corona gaat krijgen. Je kunt niet meer ruiken, niet meer proeven. Je voelt je stram en harkerig, vraagt voortdurend om een kopje thee en hebt een seizoenkaart voor het toilet. Toen plassen pissen werd, waas ut gezeik begonne … ja, het zal wel herkenbare plaatjes bij de lezers geven.
Maar gelukkig neem ik al jaren de griepprik en dat helpt mij zeer snel genezen. Waarbij ik me toch afvraag: moet dit? Kun je niet even een paar dagen niets doen, zelfs niet thuis werken, gewoon ziek zijn en verder niets? No way, ik heb daar gewoon geen tijd voor. U wel? En al die prikkels, via social media of gewoon in het dagelijkse leven … ze zorgen ervoor dat het motortje gesmeerd blijft. Het moet blijven draaien. Genas men vroeger sneller van de najaarsklassieker dan nu het geval is? Toen rustten we wat meer en kregen we minder prikkels binnen.
Het is in elk geval voer voor wetenschappers. Zoals zo vaak.
