45 jaar aan één stuk werken bij de zelfde werkgever zal in deze tijd van tijdelijke contracten en flexwerk voor niet veel werknemers meer weggelegd zijn. Henriëtte Verbakel, geboren in het Brabantse Aarle-Rixtel, maar al vanaf 1959 woonachtig in Heythuysen, heeft dit echter wel gepresteerd.
Op 1 mei 1974 begon zij als receptioniste en administratief medewerkster aan de toenmalige Lagere Technische School in haar woonplaats. In de volksmond de L.T.S. genoemd. Onlangs werd zij vanwege deze behaalde mijlpaal door de schooldirectie in de bloemetjes gezet.
Henriëtte Verbakel: “Nadat ik mijn L.E.A.O-diploma behaald had ging ik werken bij verzekeraar Interpolis in Roermond. Daarnaast volgde ik nog de driejarige Handelsavondschool. Die school lag in Roermond ongeveer op de plaats waar nu Brugman Keukens gevestigd is.
Die combinatie van werken en leren was best wel pittig. In het Weekblad de Streekbode zag ik dat er bij de L.T.S. in mijn dorp een voor mij passende vacature was. Ik solliciteerde en ik werd er aangenomen als administratief medewerkster, derde klasse. Directeur Beurskens was destijds de schoolleider.” Met een lachend gezicht voegt zij er aan toe dat zij aan het einde van dit kalenderjaar,wanneer ze de school definitief vaarwel zegt, bij wijze van spreken, drie directeuren heeft overleefd.
Middenschool
Henriëtte Verbakel heeft altijd in het gebouw aan de Tienderweg gewerkt. Ze heeft meegemaakt dat het schoolgebouw door de jaren heen sterk werd uitgebreid en geregeld aan de eisen van de nieuwe tijd werd aangepast. Henriëtte Verbakel: “Ik heb de periode meegemaakt dat in dit gebouw alleen maar de derde- en vierdejaars L.T.S-leerlingen les hadden. De onderbouw zat in de voormalige Landbouwschool aan de Oude Trambaan. Toen ‘Heythuysen’ werd aangewezen voor het Middenschoolexperiment werd de school fors uitgebreid en kwamen alle leerlingen onder één dak. Ik vond dat best wel een spannende tijd. De Minister van Onderwijs, Minister van Kemenade, bezocht onze school en hij kwam later nog eens terug om de eerste Middenschooldiploma’s uit te reiken. Niet iedereen in Nederland was voorstander van deze vorm van onderwijs. Ooit stonden er een heleboel in het zwart geklede mensen met een afkeer voor de Middenschool voor het gebouw te demonstreren.
Maar er gebeurde ook héél leuke dingen. De dochter van muzikant Ernst Jansz zat hier op school en zo kwam het dat de band Doe Maar, in die tijd enorm populair bij de jeugd, hier op school optrad.
Dat was een fantastisch gebeuren en iets om nooit te vergeten. Ik heb die Middenschool zien komen en ook weer zien gaan. Het was zondermeer een boeiende periode waarin hier enorm veel werk verzet werd.
“Jij gaat aan de computer!”
“Goedemorgen, Sint Ursula Heythuysen, met Henriëtte”. Met die woorden beantwoordt Henriëtte Verbakel al sinds de tijd dat de school onder de vlag van Sint Ursula valt ‘ de telefoon. Daarnaast verricht ze allerlei administratief werk. “Ik doe dat werk heel graag en ik heb nooit de behoefte gevoeld om ergens anders te gaan werken. Het werk is natuurlijk in de loop der tijd wel behoorlijk veranderd. Voor mij persoonlijk bracht de invoering van de computer een heel andere manier van werken met zich mee. Ik had geen keus: “Jij gaat aan de computer” zei de toenmalige directeur en dan had je dat maar te doen. Maar ook dat is allemaal goed gekomen. Op Sint Ursula Heythuysen heerst een fijne sfeer en ik werk graag met jonge mensen. De school ligt ook nog eens in mijn woonplaats, dus ik heb nagenoeg geen reistijd, wat wil je nog meer!
Ik heb de leerlingen in al die jaren best wel zien veranderen; ze zijn nu een stuk mondiger en ze durven je gerust iets te vragen. Dat was wel ooit anders.
Ook de contacten met mijn leidinggevenden zijn tegenwoordig informeler dan voorheen. Vroeger werd de directeur met ‘mijnheer’ aangesproken en nu noem je gewoon zijn voornaam. Fijn toch dat zoiets nu kan. Die 45 jaar op school zijn voor mijn gevoel omgevlogen en ik heb er veel goede herinneringen aan over gehouden. Natuurlijk waren er ook minder mooie momenten. Het overlijden van collega’s en leerlingen was altijd uiterst verdrietig en maakte heel veel indruk.
Ik heb ze zien komen en gaan
Tja en nu ben ik dan de oudste werknemer en ook nog eens het langste van allemaal aan de school verbonden. Ik heb heel wat docenten zien komen en gaan. Zo voelt het echter niet voor mij, maar de werkelijkheid is dat ik qua leeftijd de moeder van een aantal collega’s zou kunnen zijn. Dit is het laatste schooljaar dat ik helemaal volmaak en aan het einde van 2019 houd ik het toch echt hier voor gezien. Dus ik heb nog even tijd om aan mijn nieuwe status van ’pensionado’ te wennen.
‘Jetje van het loketje’
Ik heb in al die jaren, zo’n 7000 leerlingen bij mijn loket gehad. Aan dat loket heb ik trouwens ook mijn bijnaam aan te danken: ‘Jetje van het loketje’. Als ik oud-leerlingen tegenkom, herkennen zij mij wel maar ik hen lang niet altijd. Zij zijn volwassen geworden en dan zien ze er vaak toch héél anders uit dan in die tijd dat ze hier op school rondliepen. Ik vind het daarom altijd leuk om op ouderavonden te assisteren. Er komen dan veel ouders op school die hier vroeger leerling waren.
Graag maken ze nog eens een praatje over hoe het er hier vroeger aan toeging en over het in de tijd veranderde gebouw. Ik vraag mij wel eens af of er hier nog ooit iemand net als ik, 45 ½ jaar lang zal blijven werken.”
Tekst: Pieter Knippenberg
Foto: Johan Smits / Henriette op haar vertrouwde plek bij de receptie.
