Ik heb op internet gezocht en vond een column van mijn hand geschreven voor dit blad, wat toen nog parel van Leudal heette, van 27 september 2011. Toen was de naam van mijncolumn nog Wijze Raad. Dit omdat ik toen juridisch advies gaf vanuit mijn eigen juridisch adviesbureau BASO.
Ik had toen niet kunnen bevroeden dat ik vanaf 2018 met een andere Wijze Raad te maken kreeg. Toen werd ik namelijk wethouder in de gemeente Leudal en kreeg ik te maken met de Wijze gemeenteraad. In overleg met Anja en Koos Baats besloten we dat ik ook als wethouder mijn column voor dit blad zou blijven schrijven. Alleen schreef ik voortaan alleen nog over allelei allerdaagse dingen.
En als columnist van Hallo Magazine ben ik er trots op dat ik regelmatig aangesproken werd over mijn columns. Gelukkig vaak in positieve zin maar ook soms kreeg ik ook meer kritische onderwerpen.
Eén reactie zal ik niet vergeten. Voor de kersteditie schrijf ik al jaren een alternatief kerstverhaal. Daarin probeer ik het kerstverhaal in de huidige tijd te verplaatsen. Pastoor VanKan mailde mij na een kerstverhaal dat hij dit soort verhalen niet op prijs stelde. Ik heb hem terug gemaild dat ik gezien zijn beroep mij dat kan voorstellen maar dat ik wist dat anderen deze kerstverhalen juist wel op prijs stelden. In de editie van dit blad rond Pasen heb ik een keer een column gewijd aan het Paasfeest. En toen mailde pastoor Vankan mij dat als hij het niet met me eens was hij dit mij vertelde maar als hij het wel met me eens was, zoals de column over Pasen, hij dat ook wilde laten weten. Ik heb bewondering voor mensen die op deze manier reageren.
Misschien heb ik met mijn columns mensen wel eens geraakt of waren ze het hartsgrondig met mij oneens. Dat heb ik nooit bewust gedaan.
Wat ik geschreven heb was met de beste bedoelingen en in mijn columns beschreef ik zoals ik naar bepaalde zaken keek en meestal nog kijk.
Als ik zou zeggen dat ik de columns altijd met veel plezier geschreven heb zou ik liegen. Want zoals met name Anja Baats weet, moest ik soms wel heel erg achter mijn broek gezeten worden om mijn column eindelijk eens aan te leveren. Ze stond al met de klink in de hand om het blad naar de uitgever te brengen en miste dan soms die column van mij. Gelukkig is Anja vergevingsgezind en was mijn veel te late aanlevering al snel vergeven en vergeten.
Na deze column hoef ik mij niet meer druk te maken over het aanleveren daarvan. Want dit is de letste. En het graotekoeer uit Neer zingt' "De lètste hoije waerdj nog efkes oetgesteldj". Maar dat geldt niet voor mij. Om persoonlijke redenen heb ik er voor gekozen om de gemeenteraad in Horst aan de Maas te vragen mij als wethouder daar te benoemen. Dat betekent dat ik gestopt ben als wethouder in Leudal maar ook dat we gaan verhuizen naar Noord Limburg. Om die reden stop ik ook na 13 jaar als columnist voor dit prachtige blad HALLO Magazine. Ik wil Anja en Koos Baats bedanken voor de kans die ik gekregen heb om al die jaren mijn gedachten te publiceren. Maar vooral wil ik u, de lezers van dit blad, bedanken voor het lezen van mijn columns en voor de reacties die ik van u ontving. Ik zal die blijven koesteren.
En dit was het dus dit was de letste.
