Tösse de buim hóng eine dunne, kille mist en dao sjtòng eine zoere windj. As se äöver de sevetig bès, geit zón waer dich in de knäök zitte die sjtief en pienlik zeen. Toch dwing ich michzelf aldaag väör te gaon wanjele, väör de nuedige bewaeging. Örges halverwaege heel ein vrouw mich sjtäöndje. ‘Meneer, moog ich uch get vraoge?’ Ze wees nao häöre rechter wanjelsjoon. ‘De nistel is losgegange. Zelf kan ich hem neet binje. Ich bèn net geopereerdj in de rögk. En zoeë doorloupe vinj ich te riskant. As ich val bèn ich nog wiejer van hoes.’ Ze haaj het waord ‘nistel’ gebroektj väör ‘veter’. Det huers se intrintj nemes mier zègke. Ich deej de haose oet, lag ze väör mich op de gròndj en ging d’r gekneeldj op zitte.
Dao zoot eine knoup in de nistel, dae ich d’r iërst oet mòs froemele. Òngertösse begòste mien heupe op te sjpele. Dao trok de knoup zich niks van aan. Mien vingers waerdje kaod, ich kòs mich bienao neet mier haoje van de pien en de knoup goof neet bie. De vrouw haaj gedöldj. Het waas mesjien al ein iëwigheid geleje det emes in de bòs op de kneen väör häör haaj gezaete. ‘Waat höbs se eine sjoeëne kop haor,’ zag ze inéns. Het cómplement klònk wie muziek, mer waas neet waor. Ich dörf mich de lètste tied amper te keime, want dan zitj miene kamp vol haor. Wie bie eine hòndj dae ruzeltj.
Gelökkig sjaot de knoup los, daonao waas de nistel flot gesjtriktj. Mèt pien en meute sjtóng ich op. De vrouw bedankdje mich hertelik. ‘Miene miens haaj mich neet kinne helpe, as hae mèt waas gegange,’ zag ze. ‘Dae is d’r net sevetig en kan zich amper nog boeke. Zoeë sjtief wie ein plank en äöveral veultj hae pien. En mer klage. Och ja, aoj menkes, dan höbs se det. Dao höbtj gae väörluipig nog geine last van. Gae zeet nog gein fieftig, sjat ich.’ Ich leet häör zoeë wies. Wie ich het verhaol aan Ellie vertèlde zag het: ‘Ich zal die vrouw waal èns biekalle.’
2021, waek 3
