‘Mèt de Paose väör de däör mót d’r nog väöl gebäöre.’ Ich leet die zin aeve op mich inwèrke. Ellie en ich sjtónge aan de Servaos Kepel in Nunhem mèt ein koppel oet Kessel. Die wore in het Luedaal ómdet de vrouw waal èns örges angers wool wanjele as naeve de Maas. We kóste häör net zoeë good wie zuuj ós kóste: van lang geleje. De gezichte kins se nog trök, de name bès se vergaete. Teminste ich. Det is normaal, dink ich. In de loup van het laeve verdwiene miense oet beeldj, angere kómme daoväör in de plaats. En op ein gegaeve moment is alles en ederein weg. C’est la vie, zègke de Franse. Efeng.
Óngertösse vertèldje de man waat d’r nog mós gebäöre, twië waeke väör de Paose. Ich haaj gedachtj det hae drie of veer häördjes paoseier mós vèrve. Ein väör ein, mèt ein fien penseelke. Eier mèt de gezichte van de kleinkinjer, of mèt Zjwitserse berglandlandsjapppe, of van de grot woeë Christus oet waas opgesjtange. Det is werk woeë tied in geit zitte. Mer de man haaj het äöver het zuver wasse van de boeie aan het hoes en de geraasj. Det wore mier as hóngerd maeter en det deej hae eder jaor väör de Paose. Dus hae haopdje op good waer. Ouch ómdet hae ein flink gazón haaj, mèt zeker driehóngerd maeter kantj naeve, dae nog gans getrimdj mós waere. Ouch väör de Paose.
‘Mer good det se gein hègke höbs,’ zag ich. ‘Dan haads se nog väöl mier werk väör de Paose.’ De vrouw keek mich vengig aan. ‘Gans róndjóm oos perciël sjtaon conifere. Die mótte ouch gesjaore waere. Aan weers kenj.’ ‘Toch neet väör de Paose?’ vroog Ellie. De man knikdje. ‘Zeker väör de Paose. Wannier angers?’ Ellie pufdje d’rvan. ‘Det zulle zeker viefhóngerd maeter zeen,’ sjat ich. De man keek Ellie aan asof hae wool zègke: Vrouluuj! Nörges verstjandj van, mer hae zag: ‘Pardon, twelfhóngerd!’ ‘Det gae nog tied höbtj väör te wanjele,’ vroog Ellie. De vrouw antjwaordje fien: ‘Ich höb ouch nog get vertèlle. Väör de Paose en d’r nao.’
2021, waek 13
