Pas geleje sjtóng ich sunjes vreug op ómdet ich klaorwakker waas. De daag begós in de lócht te kómme. Aan alles waas te zeen det het herfst waas. De kläör waas langzaam oet de haof aan het verdwiene. Het gezón waas neet vóchtig mer naat. Ich haaj mich achter in de kamer väör de raam gezatte. De draod van de ómheining róndj de viever leek ein parelkètting, zoeëväöl dauwdröppels hónge d’raan. Eine boumklever leep de sjtam van de catalpa nao väör sjpinne te zeuke. Hae kumtj waal ein paar kier per daag. De greun sjpecht die zich aeve later meldje, krieg ich neet zoeë gauw te zeen. Ze inspecteerdje de randj van het gazon en de paedjes d’r langs, op miere. Mer die haje zich al trökgetrokke väör de wintjer.
De greun sjpecht is eine ónröstige vogel dae gein moment sjtil zitj. Mer toch kós ich zien mosgreun kläör, de zjwarte plek óm zien ouge en de kop mèt de roeëje kruun good bekieke. Neet al te lang troewes. Gauw genóg sjtaof ein eikuerke mien blikveldj in. Het haaj örges ein noot gevónje. De sjpecht vlaog op, het eikuerke keek wildj óm zich haer en rendje weg tösse de sjtruuk. Inèns waas hae d’r, eine iesvogel. Hae zoot recht väör mich op nog gein drie maeter aafsjtandj op de draod róndj de viever. Ich dors bekans geine aom te haole en bleef doeëdsjtil zitte. De vogel loerdje bienao ónopvallendj in het water, ziene lange puntjige snavel wie ein waope in de aansjlaag.
Hae leek bienao róndj, eine fiëstelike kerstbal, mèt zien oranje borst, de prachtig blauw vaere mèt de witte penseelsjtreekses. Ouch op de kop. Hae waas oet op mien vèsse, gewuen rutse oet de Maas. Waat mòs ich doon? Effe op de raam kloppe väör die rutse te redde of genete van de iesvogel? Eigelik wool ich allebei. Ich zoot doeësjtil te twiefele. Wie ich det lang genóg gedaon haaj, waas de iesvogel het meug. Hae vlaog op, rechtsjtreeks nao de viever van de bure wiejerop. Geliek haaj hae. Dao zitte echte vievervèsse, väöl lekkerder as mien rutse.
2021, waek 46
