ColumnsBen Ubachs

Column: Mystiek door Ben Ubachs

Midden Limburg

Er zijn van die dingen die volkomen onverklaarbaar zijn. Vroeger hadden we het een stuk makkelijker om een draai te geven aan aparte verschijnsels omdat het geloof in wonderen nog hevig opspeelde. Met alle botten die door de eeuwen heen aan massa’s goedgelovigen zijn verhandeld kun je enkele kerkhoven vullen. Amuletten voeden nog steeds het geloof in bijzondere krachten; zorgvuldig bewaarde relikwieën, sommige meer dan duizend jaar oud, geven geestelijke steun aan degenen die van ongeloof niet willen weten. Geloof in het ongrijpbare is soms een laatste strohalm.

Flesjes met bronwater uit bedevaartsoorden sierden nog niet zo heel lang geleden de schoorsteenmantels van devote pelgrims totdat radiatoren en vloerverwarming de schoorsteenmantels deden verdwijnen. De nieuwe tijd heeft veel veranderingen gebracht, meer dan je op het eerste oog zou zeggen. In onze tijd speelt ratio de hoofdrol en dat betekent geen nieuwe aanwas van heiligen, een zeldzame brave enkeling in een of andere uithoek misschien uitgezonderd.

Dat betekent niet dat mysterieuze krachten uit de wereld zijn verdwenen. Ik begrijp vaak een hele hoop niet en ik ben zeker niet de enige. Zo mag het een mysterie heten hoe aan de andere kant van de oceaan Democraten en Republikeinen al een hele tijd de weg kwijt zijn en niet meer terug vinden. Waar de Verenigde Staten lange tijd als lichtend voorbeeld werden gezien, is daar nu nauwelijks iets van over. Trump -alias Donald de Verschrikkelijke- banjert als een plompe olifant door de porseleinkast, losgeslagen van elke vorm van fatsoen en iedereen die hem onwelgevallig is, weg meppend en uitkafferend. Zelf is de man totaal onzuiver op de graat. Waar ik vroeger bij het horen van de naam Daniels verlekkerd dacht aan de heerlijke alcoholische versnapering die Jack uit zijn fles toverde, is het nu de rondborstige Stormy die hele andere associaties oproept. Deze wulpse tante is in elk geval $ 130.000 rijker geworden dankzij de potjes warmbloedig worstelen met de Snelle Jelle van de Republikeinen, hitsige capriolen die de schuinsmarcheerder wilde wegmoffelen.

De Democraten hebben een heel ander probleem. Zij worden aangevoerd door Joe Biden, een beste man maar niet meer het toonbeeld van daadkracht. Wanneer hij onverwacht bij Madame Tussaud zou binnen schuifelen, laten ze hem daar niet meer gaan. Hij kan zo bij de collectie. Voor mij is het een raadsel hoe het economisch en militair sterkste land op deze aardbol compleet kan verzanden in een hopeloze politieke patstelling met onvoorspelbare risico’s. In Europa doen we er goed aan eigen boontjes te leren doppen, tenzij we over enige tijd een Rus aan onze keukentafel willen hebben. Daar is weinig mystieks aan.

Maar er verschijnt binnenkort een heel apart licht aan de horizon. In de Limburger las ik dat op 28 en 29 september in Heel, jawel óns Heel,  het platte-aardecongres wordt gehouden. Alle natuurwetten kunnen volgens de Groningse organisator Frank Heslinga bij het grof vuil. Newton en Einstein hebben er helemaal niets van begrepen, laat staan Darwin met zijn absurde evolutietheorie. De wetenschap probeert ons gewoon pootje te lichten, aldus Heslinga c.s.. In Heel gaan ze ons vertellen dat de aarde plat is, dus niet bolvormig, en dat marineschepen de randen bewaken zodat we er niet vanaf kukelen.

 De zon staat een kilometertje of 60 van ons af en er zijn nog 177 andere platte schijven zoals onze aarde. Alles omgeven door een dikke ijsmuur. 

Hoe dat dan gaat met die zon op 60 kilometer begrijp ik niet, maar dat ligt ongetwijfeld aan mij. Voor een luttele 135,- euro kunt u het congres beide dagen bijwonen. Voor een ongelovige Thomas als ik klinkt dit hele verhaal als wazige mystiek in een modern jasje. Ik blijf maar thuis.

 

 

Ben Ubachs

Ben Ubachs werd geboren in Maastricht. Hij was journalist, ondernemer en is nu freelance schrijver. Sinds 2013 woont hij in Baexem. Daar kijkt hij met af en toe gefronste wenkbrauwen om zich heen. Mild en humorvol, af en toe ook wat scherper, legt hij in HALLO Magazine zijn indrukken vast en houdt de lezers een spiegel voor. Feiten en fictie vullen elkaar daarbij naadloos aan.