Raar is dat toch. Een nieuw jaar suggereert een fris begin van een nieuwe periode maar dat is schone schijn. Op een enkele uitzondering na vallen we terug in gedrag dat we eigenlijk willen vermijden. Het kersverse jaar is nu een week of vier onderweg en de goede voornemens die we hebben gemaakt zijn al sleets en grotendeels verbleekt. Dat we telkens over onze beste en brave voornemens struikelen en pardoes in oude valkuilen kukelen, geeft aan dat de menselijke geest het moeilijk heeft met veranderingen. We lopen liever op bekende en vertrouwde paden dan een nieuwe weg te bewandelen. Onze energie laten we eerder ongebruikt wegvloeien dan deze te investeren in uitdagende, onbekende nieuwigheden. Het jaarlijks terugkerend onnozel ritueel van verdampte goede voornemens bewijst eens te meer hoe weinig gemotiveerd we zijn om te veranderen en bakens fundamenteel te verzetten.
Telkens opnieuw verbaast het me hoe snel het nieuwe jaar zich voegt in de gezapige tredmolen van alledag. We hebben onze eigen dingetjes en daaraan mag vooral niet getornd worden. Maar dat het leven functioneert als een soort repeterend perpetuum mobile is natuurlijk de grootste onzin. Wanneer de lezer om zich heen kijkt en de afgelopen 12 maanden tegen het licht houdt, ziet hij/zij in veel gevallen ingrijpende veranderingen. Zo blijkt gezondheid niet vanzelfsprekend, staan relaties onder druk of worden verbroken, en hakt zeker de impact van het overlijden van een naaste er zwaar in, veel meer dan een buitenstaander kan bevroeden. Bij zulke zware tegenslagen wordt de start van een nieuw jaar heel anders beleefd en verliest het meest schitterende vuurwerk al zijn glans. Het leven gaat door, ja zeker, maar probeer zaken en vooral jezelf maar weer eens fatsoenlijk op de rails te krijgen.
Toch hebben wij in het nieuwe jaar hier in Limburg algemeen gesproken weinig te klagen. Te midden van alle internationaal tumult leiden wij ons leventje en houden het nog overzichtelijk. Echter de vraag is hoe lang we nog zo kunnen door hobbelen. Er waait namelijk sinds 20 januari aan de overzijde van de Grote Plas een gure, onbestemde wind die weinig goeds belooft. Trump, met in zijn kielzog golden boy Elon Musk, draait nu aan de knoppen en zal de wereld op zijn manier wel eventjes veranderen. De grootste schreeuwer en de rijkste patser zullen gezamenlijk aan iedereen, waar dan ook, hun wil proberen op te leggen. Ongekende botte brutaliteit, ondersteund door het vulgaire grootkapitaal van een doorgedraaide yup op leeftijd, zijn de tools waarmee het duo de wereld naar de hand wil gaan zetten. Het Panamakanaal, Groenland en Canada heeft de hebberige Trump al genoemd als potentiële nieuwe gebieden.
Uit betrouwbare bron weet ik dat zijn landhonger nog lang niet is gestild en dat ook Limburg op zijn verlanglijstje staat. Met zijn blonde vetkuif gebogen over de kaart van Limburg is Trump’s oog namelijk gevallen op een kerkdorp van Horst aan de Maas. Dat heet America en dan heb je met zo’n inhalige vent natuurlijk de poppen aan het dansen. Trump wil nu ook America erbij hebben en neemt en passant de rest van de provincie mee. Over enkele jaren is in Limburg weliswaar het kauwgom-Engels de officiële voertaal maar zal de Limburgse taal onverwoestbaar blijken. Onze eigen Jack Poels, geboren in America en dus Americaan in hart en nieren, zal tijdens de Super Bowl van 2030 met Rowwen Hèze bij de Yankees in New York het volkslied zingen in een aangepaste Limburgse versie. Het wordt de Star-Spangled Banner met een zachte g. Het is vervolgens slechts een kwestie van geduld totdat heel Amerika Limburgs lult. Heerlijk, de Limburgers geven Trump lik op stuk!
