Vanmorgen liep ik al vroeg met onze hond door het bos en ineens kreeg ik het gevoel dat het lente was. De zon scheen door de bomen en eigenlijk was het al best een beetje aangenaam warm. Ik hoorde de vogels op hun best fluiten. En voor het eerst dit jaar zag ik een ree op het bospad staan. Ik bleef stil staan. Het ree keek mij net zo verbaasd aan als ik haar aan keek. Ze liep zelfs niet meteen weg maar bleef staan. Mijn hond wist ook niet zo goed raad met deze situatie en ging er dus maar bij liggen. Ik denk dat deze situatie een halve minuut heeft geduurd en toen maakte het ree zich uit de voeten.
Ik weet niet hoe dat bij u is maar ik vind zo’n ontmoeting met een wild dier nog altijd een klein wonder. Ik vraag me ook af hoe het kan dat we reeën die in het Leudal al jaren leven toch zo weinig zien. Waar verstoppen die reeën zich toch voor ons. Voor hen hoop ik dat er nog genoeg ruimte is in het Leudal om als ree vrolijk huppelend de hele dag door te brengen.
Het deed me ook denken aan een vervelende ervaring van lang geleden.
Ik was toen op weg voor het werk in de buurt van Apeldoorn. Plots sprong er vanuit het bos een ree de weg op. Natuurlijk net toen ik daar aan kwam rijden. Ik raakte het ree met mijn bumper. Ik hoopte dat het daaraan niks ernstigs zou overhouden. Maar in mijn achteruitkijkspiegel zag ik dat het dier in de berm ging liggen. Ik stopte en reed achteruit naar de plek waar het ree lag. Toen ik naderde hompelde het dier richting het bos en ging net op de rand van het bos liggen. Ik belde de politie en die stuurde de boswachter. Toen die met zijn auto stopte haalde die meteen een geweer uit de kofferbak. Voor het ree was dat blijkbaar het sein om verder het bos in te vluchten. Hoe het afgelopen is weet ik niet maar ik vrees met grote vreze dat die de avond niet gehaald heeft. Het is mij altijd bij gebleven.
Ik had duidelijk last van het Bambi effect. Toen ik lang geleden met de kinderen naar die Disney film keek merkte ik aan de kinderen en aan mij zelf dat de scene waarin de moeder van Bambi wordt doodgeschoten best heftig is.
Eigenlijk is dat wel raar want als ik een vrachtwagen met varkens, runderen of kippen passeer waarvan je weet dat ze op weg zijn naar het slachthuis doet me dat niet veel.
Ook als ik vlees eet krijg ik daar geen slecht gevoel bij. Krijg ik dat Bambi effect dan alleen bij dieren die een hoge aaibaarheidsfactor hebben. Blijkbaar wel. Mijn hond had deze week bedacht dat hij zonder baasje ook wel kon gaan wandelen. Ik heb drie kwartier naar hem gezocht en gelukkig werd hij wel gevonden. In die drie kwartier maak je jezelf dan wel zorgen hoewel erg nog genoeg honden op een nieuwe baas wachten in een asiel.
Toen ik deze winter als zovelen bezweek aan de aanhoudende Netflix reclame voor de Crown kreeg ik weer datzelfde gevoel. Bij die serie is een aflevering waarin een Japanse jager in de Schotse Hooglanden een prachtig hert schiet. Maar hij schiet het dier niet dood. Het hert gaat er strompelend van door maar het is zwaar gewond. Je hoort het dier kermen van de pijn. Het Britse koningshuis dat in de buurt op vakantie is gaat dan op jacht naar het gewonde dier. Zogenaamd om het dier uit zijn lijden te verlossen maar je ziet toch wel een bepaalde opwinding ontstaan. Er hangt in het buitenverblijf al de kop van een hert met een groot gewei. Je proeft dat de Britse royals er nog wel eentje bij willen. Uiteindelijk na een lange zoektocht vindt Prins Philip het hert en die schiet het dood. Ik kan maar moeilijk kijken hoe zo’n majestueus hert met een prachtig gewei wordt neergeschoten. Dit terwijl als ik hertenbiefstuk eet weet dat het van een hert komt dat waarschijnlijk zelfs een nog slechter leven heeft gehad.
Om mij te stoppen zouden ze op de verpakking van hertenbiefstuk toch zo’n schattige Bambi kunnen zetten. Ik denk dat ik dan toch de kippenbouten meeneem naar huis.
