Op een dag bedenk ik: ‘ik ga naar Valkenburg’. Ik heb met mijn begeleidster Claire afgesproken dat ze naar me toe kon komen voor het uitvoeren van een klusje. Alleen had ik haar niet verteld wat voor klus dit zou worden. Het wordt dus een dagje Valkenburg.
Geïnspireerd door een krantenartikel over een expositie van Dyon Scheijen in het Museum Valkenburg, getiteld: ‘Horen, zien en voelen’ neem ik deze beslissing. In de vijf minuten dat ik dit aan Claire kan uitleggen voordat we naar de bushalte trimmen, groeit haar enthousiasme. Claire is namelijk zelf ook doof en zij weet hoe dan ook feilloos hoe mensen met doofblindheid zich in hun dove hoekje voelen.
Al bij het vertrekpunt in Ospel gaat het mis. De bus komt weer eens niet opdagen. Dan maar met de auto naar het station van Weert.
In Weert komen we erachter dat mijn NS-kaart stuk is. Ja, wat dan gedaan? Gekeken wordt naar de mogelijkheid voor een retour kaartje, maar ik besluit mijn Arriva-kaart maar te gebruiken. Dan betaal je wel het volle tarief, aangezien er niet – zoals bij het NS-abonnement – 40 korting vanaf gaat. Maar we gaan maar naar Valkenburg en niet naar Den Helder, dus zo erg is dat niet.
In de trein leg ik een aardige conductrice uit dat mijn NS-kaart stuk is en dat ik maar met de Arriva-kaart heb ingecheckt. Ze zegt dat ik blij moet zijn dat ik die nog heb. Even later komt er een wildvreemde vrouw aan Claire en mij vragen of we met haar op de foto willen voor ‘een goed doel’. Geen probleem, maar als ik haar later wil naroepen om te vragen om welk goed doel dit gaat, is de vogel gevlogen.
In een druilerig Valkenburg aangekomen gaan we snel even naar de restauratie in het prachtige stationnetje. Ze blijken tot onze grote verbazing gesloten te zijn. Dan maar bij de buurman een lange drinkpauze houden. Om dan de weg naar het museum te gaan zoeken. Dit blijkt mee te vallen. Via Claire haar telefoon lukt het binnen een kwartier. Het museum is pas om 13.00 uur open. Dan maar even lunchen en daarna gaan we binnenvallen.
De expo van Dyon Scheijven bestaat uit verschillende schilderijen die hij zelf heeft gemaakt. Om het gevoel van akoestische absorberende kunst te vergroten voor mensen die visueel en auditief beperkt zijn. Ook voor mensen die goed kunnen zien en horen trouwens. En er zijn enkele ornamenten waaraan je kunt voelen. Verder hangen er doeken van de dove schilders Charles Eyck en Jan van Genk.
Ik begrijp eerlijk gezegd niets van het werk van Scheijven. Grote doeken blauw of rood met een bliksemschicht doorklieft. Ik vind het maar karig en als Claire me attendeert op lange onbeschermde prikkers in de hoek van een informatiebord naast de schilderijen, gaan de alarmbellen af. Snel halen we een van de vrijwilligers erbij en leggen haar uit dat die dingen levensgevaarlijk zijn. Wat als iemand die niet goed ziet, zijn evenwicht verliest en met zijn oog aan zo’n prikker blijft hangen? Men belooft hier wat aan te doen.
Bij het betreden van Valkenburg was het er in de ochtend zo verschrikkelijk rustig, niet wetende dat het die dag ook het ‘Auw wiever bal’ zou zijn. Ik vind het op dat moment maar doods, maar Claire meldt dat het toch ‘geen doods stadje’ is als we tegen half vier naar het station lopen. Het wordt er steeds drukker en kleuriger. De muziek schalt hard door.
Mensen met doofblindheid kunnen recht hebben op professionele begeleiding vanuit de Koninklijke Kentalis of andere zorgorganisaties. Deze professionals helpen met boodschappen doen, een wandeling, een dagje uit of met een technisch probleem. Er zijn heel wat mogelijkheden waarvoor men een begeleider in kan zetten. Met mijn eigen begeleidsters maak ik regelmatig dingen mee die mooie herinneringen vormen. Ook in het ‘geen doods stadje’.
