Binnenkort wordt onze tweeling twaalf jaar. Alle clichés kloppen: de tijd is de afgelopen jaren voorbij gevlogen, opeens zijn ze groot, het gaat zo snel allemaal. Aangezien ik ze het volgend jaar echt niet meer kan noemen in mijn column, dat zullen ze dan zeker gênant vinden, maak ik maar voor de laatste keer van de gelegenheid gebruik. Kleine kinderen worden groot.
Onze tweeling heeft groep 8a bijna uitgespeeld en is klaar voor de middelbare school. De laatste maanden van de basisschool komen eraan en hoewel ze daar altijd met veel plezier naartoe gegaan zijn, kijken ze uit naar de middelbare school. We hebben zelf ook al een beetje aan die grote stap kunnen wennen. De afgelopen maanden hebben we allerlei open dagen, meet-and-greets, meeloopdagen, voorlichtingen, experiences enzovoort van allerlei middelbare scholen bezocht. Toen we ons vorige week om 17.00 op een middelbare school moesten melden om de kinderen in te schrijven voor de brugklas, was dat zeg maar toch wel even een momentje.
En bij een tweeling is dat ook nog eens een dubbel momentje. Tenminste het voelde wel dubbel.
Onze twee bijna-twaalfjarigen zijn op dit moment nog als fanatieke achtstegroepers druk met het inzamelen van geld voor het schoolkamp dat ze deels zelf bij elkaar moeten verdienen. Een principe waar ik steeds enthousiaster over begin te worden. Daarnaast wordt er geregeld geoefend voor de eindmusical die geen musical is, maar een film. Mijn dochter heeft de droomrol gekregen waar ze zo op hoopte en waar ze vooraf hard voor geoefend heeft. Mijn zoon die net wat minder met acteren heeft, kreeg ook een leuke rol. Het is bijzonder dat ze met hun klas samen zo het jaar gaan afsluiten. Er komt geloof ik ook nog een Cito-toets aan, maar die is niet meer zo belangrijk omdat het advies van de basisschool telt en ze al zijn ingeschreven. In de klas zitten groepjes kinderen die naar dezelfde scholen gaan en het is al te merken dat die wat meer naar elkaar toe trekken. Ik merk ook dat ‘die van ons’ echt klaar zijn voor een volgende stap in hun onderwijscarrière, maar dat ze het ook wel een beetje spannend vinden.
Over een paar weken zijn ze jarig. De fiets van mijn zoon wordt op zijn verjaardag ingewisseld voor een volwassen model. Mijn dochter is druk bezig met het maken van plannen voor de inrichting van haar nieuwe kamer. En beiden zijn druk met het uitzoeken van de juiste kleurcombinatie Jordans om hun outfit bij de tijd te houden. Het verjaardagsgeld is nog niet binnen, maar wel al bijna uitgegeven. Als je twaalf wordt verandert er zoveel, ik had er nooit zo bij stil gestaan. Alles wordt anders voor kinderen, maar ook voor de ouders is het een emotionele achtbaan.
De kaartjes voor die emotionele achtbaan worden wel opeens een stuk duurder trouwens. De afgelopen week boekte ik een zomervakantie en wat blijkt, voor een twaalfjarige betaal je opeens een ander tickettarief en een ander kamertarief. Een dag na mijn boeking van de zomervakantie ontving ik een mailtje van de NS dat hun gratis Kids Vrij abonnement binnenkort verloopt. De afgelopen jaren hebben we eindeloos veel gratis treinkilometers gemaakt, maar die tijd is dus ook voorbij. Al die reisjes naar pretparken en voetbalwedstrijden voor bijna niets, gaan nu de volle mep kosten. Bij pretparken en voetbalwedstrijden profiteerden we ook aan de toegangspoorten twaalf jaar lang maximaal en betaalden we het kindertarief. De theaterbezoekjes bij de Maaspoort zijn bijvoorbeeld voor kinderen gratis, waardoor we ze net wat meer cultuur hebben kunnen meegeven. Hadden we al dat bespaarde geld maar aan de kant gezet…
Het kan haast geen toeval zijn dat er een advertentie van de Rijksoverheid op mijn tijdlijn verscheen over bijbaantjes en vakantiewerk. En wat blijkt, vanaf je dertiende mag je klusjes doen. Ook mag je helpen bij licht, niet-industrieel werk. Het vooruitzicht dat ze over een jaar zelf kunnen bijdragen is een mooi vooruitzicht. Tot die tijd zullen ze in de rij voor de kassa nog even vol moeten houden dat ze elf zijn.
