Vrijwel alles is mogelijk. Onlangs ben ik bij een gerenomeerde hondenschool in de regio geslaagd voor de basistraining elementaire gehoorzaamheid, de puppycursus, met mijn hond Heidewachtel Roos. Nu was het nog even de vraag of dat ging lukken, want zoals de trainster bij de diploma-uitreiking zei, leek ik in eerste instantie weinig aanleg te hebben voor het trainen van een hond.
Haar letterlijke woorden tijdens de uitreiking: ‘toen ik die onhandige slungel voor het eerst in de knoop zag zitten in zijn eigen riem vroeg ik me af hoe ik hem in godsnaam ooit de basisbeginselen van het hondentrainen bij moest brengen.’
Ze was mild in haar bewoordingen. Stelt u het zich voor, loksnoepjes steeds kwijt, riem in de knoop, hond aan de verkeerde kant, zit zeggen terwijl je volg bedoelt, niet weten welke kant je op moet draaien als je rechtsomkeert hoort, totale chaos. Dat dus, les in les uit.
Maar hoera, het is gelukt, ik heb het diploma binnen! Nog goed ook trouwens, want mijn hond en ik hadden de hoogste score op het examen. Ik laat dan voor het gemak wel weg dat onze grootste concurent Toypoedel T. bij de zitoefening omwaaide in de stormwind en daardoor een punt minder kreeg. Kruising L. was normaliter altijd de enige hond die zo’n beetje alles goed deed, maar blijkbaar had zij veel last van faalangst of examenstress, want op het moment supreme rende ze de verkeerde kant op bij de Kom-voor-oefening.
Wel sneu hoor, maar uiterst gunstig voor mij en mijn hond Roos. Soms heb je gewoon wat geluk nodig om de top te bereiken. Sinds het behalen van het diploma voor de basistraining elementaire gehoorzaamheid sta ik wel anders in het leven. Je zou kunnen zeggen dat er een Quirien van vóór en een Quirien van ná de basistraining is.
Waar ik nooit echt hard heb hoeven werken of studeren voor het behalen van een diploma heb ik me bij de puppytraining wekelijks het zweet op de rug gewerkt. Had ik net die ene lastige rotoefening onder de knie, bleek het gewoon een tussenstap te zijn voor een nog veel moeilijkere oefening. Wat een toestanden zeg. En dan moet je ook nog eens consequent zijn. Dat is werkelijk iets wat al helemaal niet in mijn aard zit. Het enige waar ik consequent in ben, is in inconsequent zijn en dat is geen goeie eigenschap voor iemand die een puppy moet leren gehoorzamen.
Het was dus zwaar, zeker omdat ik de zwakste schakel van de groep was. Al die ogen die steeds op je gericht zijn als je hond weer eens niet gaat zitten, omdat je niet ‘zit’ zegt, maar het voor een hond totaal onbegrijpelijk ‘Goedzo Roosje, parkeer hier maar eens even mooi op deze vierkante meter.’ Zwaar hoor. Het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk begon ik het allemaal onder de knie te krijgen.
Ik trainde dagelijks uren met Roos die het gelukkig allemaal geweldig vond. Ik merkte dat veel oefenen hielp en dat deed ik, want ik wilde niet elke week de deus van groep zijn. Uiteindelijk resulteerde het dus zelfs in een diploma met fraaie cijferlijst.
Studiesucces hangt voor een groot deel af van inspanning, doorzettingsvermogen en en de wil om iets te bereiken. Met die gedachte meldde ik me aan voor de vervolgcursus, de training voor gevorderden.
Toen ik mailde dat ik niet naar les twee en drie kon komen, omdat ik dan op vakantie was, stuurde de trainster me meteen een geruststellend bericht: ‘voor zo’n slimme hond als Roos is dat zeker geen probleem en jij krijgt het denk ik ook nog wel bijgeleerd als je heel hard je best doet.’ Waar een wil is, is een weg.
