Wie een sfeervolle kerstcolumn over de feestdagen verwacht, komt bedrogen uit. Deze keer geen column waar dennengeur uit opstijgt en waar je ijsbloemen van op je brillenglazen krijgt.
Ik gebruik mijn zevenhonderd woorden vandaag namelijk om u schaamteloos enthousiast te vertellen over Puppy Roos, de superschattige puppy die sinds twee maanden bij ons woont.
Puppy Roos is onze Heidewachtel, dat is een middelgroot jachthondenras. Ze is een week of zestien oud, dus nog te jong om mee te jagen. De fazant op het kerstmenu komt gewoon van de poelier. Puppy Roos is sneeuwwit met bruine vlekken en stipjes en ze ziet er dus enorm snoezig uit, zeker als ze haar rendierengewei op heeft en haar gebreide kerstsokjes draagt. Echt te cute gewoon. Puppy Roos heeft enorm veel energie en speelt het liefst de hele dag met haar piepbeestje, een kerstmannetje met een uittreknek dat eerst ook nog Jingle Bells zong. Dat deuntje heeft het maar een week overleefd. Puppy Roos snuffelt continu en ze is gek op de geur van het mos in de kerststal. De kerstboom zelf vindt ze niet boeiend en dus zijn alle kerstballen, kerstklokjes en ijspegels nog heel. Er hangen trouwens geen chocolade kerstkransjes in de dennenboom dit jaar, want chocola is gif voor honden. Mocht er nou toch een kerstengel naar beneden komen en mocht Puppy Roos toevallig het kerstbalhaakje daarvan opeten, dan moet ze peperkoek eten om het haakje in haar buik in te pakken. Dat vertelde een andere hondenbezitter me toen we enkele weken geleden een mooie Nordmannspar gingen uitzoeken.
Op woensdagavond ga ik met puppy Roos naar een puppycursus. Eerst gezellig in de auto met dat leuke nieuwe kerstliedje van Marleen Rutte in de cd-speler. Ik lekker meezingen en Roosje meejanken. Superschattig. Dan gaan we daar aan de slag met allerlei oefeningen. Gelukkig is Puppy Roos net als haar baasje zeer intelligent. De dingen die we op de cursus leren, moeten we later op drukke plekken inoefenen en dus sta ik op donderdagavond op de kerstmarkt in Roermond tientallen foutloze blijfoefeningen uit te voeren. Eerst naast het kersttreintje, dan bij de glühweinblokhut en ten slotte op de schaatsbaan. Daar rond ik af met wat downcommando’s en een jägerthee. Als het donker is heeft ze trouwens zo’n superleuke knipperende kerststerrenhalsband om. Echt zooo schattig! Maar we moeten ook oefenen met los lopen.
Laatst ging ik met vrouw en kinderen met de kniptang op pad om hulst en dennentakjes voor kerststukjes te knippen op een plek waar honden los mogen. Riempje los. Schitterend hoe ze dan tekeer gaat, rennen, molshopen uitgraven, koprollen, alles. Toen er een paar dagen later sneeuw lag, ging ze trouwens helemaal uit haar dak. Achter de slee aan, rennen, hijgen, dennentakken meeslepen, fantastisch. Ze probeerde alle sneeuwballen uit lucht te happen en toen mijn kinderen een sneeuwengel op de grond maakten, probeerde Puppy Roos dat na te doen. Later gingen we even iets drinken in een of andere rustieke blokhut die compleet versierd was met coniferentakken en glinsterende lampjes. Daar lag ze eerst op een schapenvacht voor de haart uit te dampen terwijl wij aan de warme chocomel zaten, maar dat werd haar wat heet.
Toen ging ze in de grote kerststal tussen de os en de ezel in liggen. De gipsen herder kon alleen maar vertederd kijken.
Wat misschien wel het allerleukste aan Puppy Roos is, is haar enthousiasme als je thuiskomt. Laatst kwam ik na de kerstborrel thuis met een flink kerstpakket op de voordrager van mijn fiets. Ik parkeerde de fiets voor de deur en tijdens het afsluiten keek ik door het raam naar de lampjes in de boom en alle versieringen en de kaarsjes die mijn vrouw al had aangemaakt en toen hoppa.
Opeens zag ik haar koppie naast de donkerrode kerstster op de vensterbank verschijnen. Die blije puppyoogjes, zo schattig, echt te lief. Nog voor ik de sleutel in de voordeur kon steken, begonnen de belletjes aan de krans op de deur al te rinkelen. Puppy Roos sprong als een dolle tegen de deur op. Dat is toch leuk thuiskomen. Later moest ik haar trouwens wel nog even aanpakken, omdat ze wat kerstkaarten uit de brievenbus gepikt had en met een decemberzegel op haar neus liep.
Ach, mijn puppy Roos, ik raak er niet over uitgepraat en u zit daar natuurlijk helemaal niet op te wachten. U wil in de kerststemming komen. Sorry. Het volgend jaar maak ik het goed, dan schrijf ik in december wél een echte kerstcolumn.
