Het huwelijk, ik kan het van harte aanbevelen. Afgelopen maand vierden mijn vrouw en ik onze tienjarige trouwdag en nog steeds ben ik elke dag blij dat ik met haar getrouwd ben.
Om talloze redenen, omdat ik zo enorm bof met mijn liefje, omdat ik zo’n leuk gezin heb, omdat ik nog steeds vreselijk veel van haar hou, maar ook vanwege de jaarlijkse jubileummomenten die je als gehuwde meepikt. Van papieren bruiloften, tot brons, tot koper, tot kant, ivoor, zilver, goud, diamant en ga zo maar door. Dat voordeeltje wordt in weinig lijstjes met redenen om te trouwen genoemd en dat is jammer, want er is niks mooiers dan je trouwdag vieren.
Het kunnen vieren van je trouwdag is één van de meest vergeten voordelen van getrouwd zijn ten opzichte van ongehuwd samenwonen. Dit jaar vierden we ons tienjarig jubileum met de kinderen op Curaçao. Dat hadden we al afgesproken toen het huwelijksaanzoek daar een beetje in de soep liep. Elf jaar geleden vroeg ik namelijk mijn liefje ten huwelijk in het water bij Playa Kalki in Curaçao.
Ik was natuurlijk erg nerveus en daardoor liet ik de zilveren verlovingsring uit mijn handen vallen. Hij kwam midden in een klein koraalrifje terecht
en hij was niet meer terug te vinden. We probeerden het met snorkels, vroegen duikers, zochten dagen achter elkaar, maar de verlovingsring was voorgoed verloren. Hij lag eenzaam in het koraal, veertien voetstappen naar rechts bij de giftige manzanillaboom en dan een meter of tien de zee in. We trouwden natuurlijk toch en beloofden plechtig dat we opnieuw zouden gaan zoeken met eventuele kinderen als we tien jaar getrouwd waren. Dan hadden we nog genoeg tijd om te sparen, want de witgouden trouwringen waren een stuk duurder dan de verlovingsringen.
We vierden onlangs dus zoals afgesproken ons tinnen jubileum op Curaçao en omdat onze kinderen dat verlovingsringenverhaal nu al vanaf hun geboorte aanhoren, wilden ze per se op zoek naar de ring. Maar eerst moesten ze alle zwemdiploma’s hebben en daarna wilden ze leren snorkelen zodat ze op vakantie konden zoeken. Voor het idee, was het idee. Maar goed, na drie dagen zonder succes zoeken in het water bij Playa Kalki wilde mijn zoon per se nog een keer terug. Dat strand ligt nogal uit de richting, dus ik vond het langzaam wel goed. Maar ja, je wil natuurlijk ook geen spelbreker zijn. En maar goed ook, want vier minuten nadat hij het water in ging, kwam hij omhoog met de ring die hij op vrijwel dezelfde plek had opgesnorkeld als waar ik hem verloren had. De ring, die half vergroeid was met een stuk koraal, was door de jaren in het water wel wat slanker geworden, maar de inscriptie is nog steeds leesbaar.
Als je niet getrouwd bent, maak je zoiets volgens mij nooit mee.
Mijn ouders waren de afgelopen week vijfenveertig jaar getrouwd en vierden dus hun safieren huwelijk. Dat is een hele prestatie, hoewel de tijd natuurlijk vliegt als je het naar je zin hebt. Ik kan het weten. Ook zij vieren hun jubilea altijd en zo’n bijzonder jubileum vier je natuurlijk wat groter. Dus er was een mooi feest met drank en spijzen. Bovendien daagden ze gasten ook nog eens uit om leuke sketches, liedjes en sfeerverhogende toespraken te houden, want daar zijn ze allebei gek op. Zing een lied met een leuke tekst over het ouder worden in het huwelijk en ze zijn razend enthousiast en gelukkig. Cadeaus daarentegen willen ze nooit. Ieder het zijne, ik weet zeker dat ze het een harstikke mooi feest vonden en ik hoop dat er nog veel van zulke feesten volgen.
Daarin verschillen mijn ouders en ik en mijn liefje wel wat. Cadeaus zijn bij ons altijd welkom en we zouden het echt vreselijk vinden als iemand een sketch voor ons gaat doen. We houden vooral van kleine dingen om het huwelijk te vieren. Laat ons dus maar lekker met onze kinderen op een tropisch eiland naar ringen zoeken. Het volgend jaar staat het elfjarig, of koralen jubileum op de planning. Dat klinkt veelbelovend, dus ik verheug me er nu al op. Ik ben elke dag weer blij dat ik getrouwd ben.
