In deze serie ‘Kijk mee op de boerderij van….’ zou afgelopen januari het boerenbedrijf van Frans en Corrie Louwers uit Heythuysen centraal staan. Het corona virus sloeg echter hard toe: Frans en Corrie werden allebei ziek en de afspraak met Hallo Magazine kon niet doorgaan. Gelukkig zijn beiden nu weer zodanig hersteld dat een bezoek aan de eeuwenoude boerderij van Frans en Corrie Louwers-Scheenen alsnog doorgang kan vinden.
De boerderij genaamd ‘Groot Heines’ waar de voorouders van Corrie al zeker drie generaties ‘boeren’, wordt al in 1680 genoemd. De boerderij wordt dan bewoond door een zekere Lei Heines. Deze Lei had ‘Tönis van de Ven’ als tweede naam. Een tweede naam, een zogenaamde aliasnaam was destijds niet ongebruikelijk. In 1712 wordt op korte afstand van de boerderij een tweede boerderij gebouwd; Klein Heines.
Je zou verwachten dat de namen verwijzen naar de grootte van de gebouwen maar niets is minder waar.
De naamgeving verwijst namelijk naar het postuur van de bewoners. Die van Groot Heines waren blijkbaar flink uit de kluiten gewassen en wat dat betreft doen Frans (1955) en Corrie (1959) de naam van hun boerderij eer aan; ze zijn bepaald niet klein van stuk. Boerderij Groot Heines is zeer recent veranderd van een melkveebedrijf naar een fok- en vleesveebedrijf. Ondanks die ingrijpende verandering in de bedrijfsvoering en daardoor in hun leven, zijn Corrie en Frans het boerenleven nog lang niet moe.
Van slager naar vrachtwagenchauffeur en tenslotte boer
“Ik ben van huis uit eigenlijk helemaal geen boer,” zegt de in het Belgische Kinrooi geboren en in Molenbeersel opgegroeide Frans Louwers. “Ik heb wel altijd veel affiniteit met het boerenleven gehad en ondertussen ken ik koeien van binnen en van buiten! Nadat ik de slagersvakschool in Utrecht heb bezocht, ben ik als slager gaan werken. Daarna maakte ik een carrière switch en werkte ik een aantal jaren als internationaal chauffeur. Toen kruiste Corrie mijn pad en zo is het allemaal begonnen,” zegt Frans. “Samen hebben wij de boerderij van haar ouders overgenomen en zo kwam ik in het boerenleven terecht. Van die twee grote beslissingen in mijn leven – mijn keuze voor Corrie en mijn baan opgeven voor de boerderij- heb ik nooit spijt gehad,” lacht Frans. “Het werken op de boerderij is mijn lust en mijn leven geworden.
Ik kan mij eigenlijk geen leven zonder de boerderij voorstellen; het zit helemaal in mij.
Toen enkele maanden geleden de melkwagen voor de laatste keer de melktank kwam legen, deed dat echt pijn van binnen,” zegt een nu zichtbaar emotionele Frans Louwers, die vanwege zijn leeftijd en vanwege het gebrek aan een opvolger het melkveebedrijf omgebouwd heeft naar een fok- en vleesveebedrijf.
“Ik trouw nooit met een boer”
Corrie: “Ik zei vroeger altijd dat ik nooit met een boer zou trouwen. Ik was in Sittard opgeleid tot gezinsverzorgster en ik heb dat beroep ook een aantal jaren met veel voldoening uitgevoerd voordat ik fulltime boerin werd. Ik heb het werk op de boerderij bijna veertig jaar samen met Frans gedaan en we gaan nu op een andere manier, maar opnieuw met hart en ziel verder.”
“Ik ben een boer van schop en riek”
“Natuurlijk hebben wij in die tijd ook wel eens flinke tegenvallers gehad,” zegt Frans. Graag had het stel begin jaren 80 aan de Maxeterdijk in de nabijheid van hun weilanden een grote moderne koeienstal en een woning gebouwd. Ze kregen hier echter geen vergunning voor met als gevolg dat hun melkkoeien 160 dagen per jaar, tweemaal per dag 1200 meter moesten lopen. Frans toont een rekensommetje. Daaruit blijkt dat hij en Corrie in 38 jaar tijd op welgeteld 6080 dagen in totaal zo’n 14.592 kilometer lopend met de dieren hebben afgelegd. Daar was ook heel wat tijd mee gemoeid.
Menige weggebruiker van de Boscherkampweg en de Maxeterdijk heeft deze koeienprocessie vaak kunnen zien en de nodige minuten moeten wachten, omdat de koeien van Frans en Corrie ook nog eens de openbare weg moesten oversteken.
Die oversteekplaats moest daarna iedere keer weer van modder en mest worden ontdaan. “Met die tocht tussen de wei en de boerderij, waren we iedere dag echt wel zo’n anderhalf uur bezig,” zegt Corrie.
Tachtig koeien verloren door een vervuild vaccin
Frans Louwers: “Eigenlijk hebben we altijd zonder veel grote problemen hier ons werk mogen doen, vertrouwend op onze eigen waarneming en op een gezond boerenverstand. Nee, allerlei ingenieuze apps heb ik nooit op mijn telefoon geïnstalleerd; ik ben een boer van schop en riek gebleven en daar heb ik mij altijd goed bij gevoeld.
Een mislukte verplichte enting van onze dieren eind jaren negentig was wel een echte zwarte bladzijde. Onze veestapel kreeg toen onbedoeld een vervuild vaccin toegediend en in twee jaar tijd verloren we hierdoor tachtig koeien. Zoiets wil je als boer natuurlijk niet meemaken. Met hulp van collega veehouders en door eigen jongvee te behouden, hebben we daarna de veestapel weer kunnen laten groeien.
Meer vrijheid
Nu de melkkoeien op Groot Heines vertrokken zijn en daarmee ook het dagelijkse terugkerende melkritueel tot het verleden behoort, breekt voor de Louwersen een nieuwe tijd aan. Frans: “We hebben duidelijk meer tijd en vrijheid gekregen. We hoeven niet meer zo vroeg op te staan als voorheen en ik heb zelfs al een keer uitgeslapen. Dat is mij niet goed bevallen, dat doe ik nooit meer en het is dus bij die ene keer gebleven. Hoewel het onze eigen keuze was de melkkoeien van de hand te doen, heb ik nog altijd moeite met de aanblik van een grotendeels lege stal. Daar zal ik echt aan moeten wennen. We hadden natuurlijk ook ons hele bedrijf in de verkoop kunnen zetten.
Dat levert dan waarschijnlijk een hele hoop geld op, maar wat moet je dan verder met je leven?
Dan heb je het leven waaraan je zo gehecht bent óók verkocht en daar zijn wij nog lang niet aan toe.
“Koe ziek, Frans ziek”
Corrie: “Frans kan echt zijn dieren niet missen. Als er iets mis is met een koe, kan ik dat direct aan hem merken: koe ziek; Frans ook ziek. We zijn echt een familiebedrijf en we zijn zo vergroeid met het leven op deze boerderij dat we hier op Groot Heines blijven wonen en werken.
Ook al hebben we geen opvolger op het bedrijf omdat onze kinderen andere keuzes gemaakt hebben, wij gaan voorlopig door omdat wij van deze manier van leven nog geen afstand willen doen.”
