“Door de Camino te lopen, ga je weer in het goede van de mens geloven”
De Camino de Santiago was altijd al voor velen een bekend begrip, maar de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella is in ons land nog bekender geworden door de bestseller ‘De Camino’ van de Kerkraadse Anya Niewierra. De traditie van de bedevaart naar Compostella gaat terug naar de tijd van Karel de Grote, nadat daar in 814 volgens de legende het graf van St. Jacob gevonden werd.
Riny Janssen – van Neerven (1958) uit Ittervoort is in 2018 aan haar eigen Camino begonnen. Ze loopt dit jaar met haar vriendin May de laatste 500 kilometer van Burgos naar Santiago de Compostella. Wanneer de dames dan nog voldoende puf hebben, wordt er nog honderd kilometer aan vastgeplakt en dan eindigt de wandeltocht in Finisterre, letterlijk aan het einde van de wereld.
Een routebordje in Thorn
Riny Janssen is al een geoefend wandelaar wanneer ze in 2018 besluit de Camino te gaan lopen. Langeafstandstochten als het Grenslandpad (372 km) en het bekende Pieterpad (500 km) zijn haar niet vreemd. Een routebordje in Thorn met de bekende St. Jacobsschelp brengt haar op het idee aan de tocht naar Santiago de Compostella te beginnen en dat gewoon met haar eigen woonplaats Ittervoort als startpunt.
Riny Janssen:
“Toen ik mijn gezin over mijn voornemen vertelde, waren ze not amused! Dat ik de tocht in mijn eentje wilde gaan lopen, vonden ze maar een onveilig idee.
Het probleem loste zich gelukkig vanzelf op toen mijn vriendin May besloot mij te vergezellen. Ik loop deze tocht niet om religieuze redenen, maar meer als een sportieve uitdaging. Wanneer we onze ‘bedevaart’ dit jaar beëindigen, hebben we er zeven jaar over gedaan en zeven is toch zeker een heilig getal”, lacht Riny.
Het einde van de wereld
Riny en May beginnen hun Camino in 2018 met dag etappes. Daarna volgen meerdaagse wandeltochten en uiteindelijk zelfs complete wandelweken. Nu volgt de apotheose; de laatste 500 km naar Compostella met de Spaanse stad Burgos als startpunt. Mogelijk wordt de tocht nog met een tweede Camino vanuit Compostella uitgebreid: De Camino Finisterre. Dit is de enige pelgrimsroute die in Santiago de Compostella begint. Finisterre, wat letterlijk in het Latijn het einde van de wereld betekent, is de plaats waar de apostel Jacobus voor het eerst voet aan land zou hebben gezet op het Iberische schiereiland.
Riny Janssen en wandelpartner May gaan, door schade en schande wijs geworden, per dag niet meer dan ruim 20 kilometer lopen. “Dat verkleint de kans op blessures en geeft ons ook voldoende tijd om van de omgeving en van een terrasje te genieten”, vertelt Riny. “Dagen achter elkaar met een rugzak wandelen is zowel lichamelijk als psychisch grensverleggend.
Na de eerste drie dagen doet alles pijn, maar dat verdwijnt ook wel weer.
Die rugzak met daarin alleen het minimale, wordt als het ware een deel van je lichaam. Je mist de rugzak en het caminogevoel als je hem een keer niet draagt.
Wij zijn vroege starters en proberen tussen de middag al ergens warm te eten. Gewoonlijk bereiken we rond een uur of vier onze eindbestemming. Dan lekker douchen, een hapje eten en in de regel weer vroeg naar bed. Dat laatste kan echt van alles zijn, van een comfortabel bed tot een simpel matrasje op de grond.
De luxe die je thuis gewend bent, moet je snel vergeten.
Vooral in Midden-Frankrijk met dorpjes waar nog maar weinig mensen wonen, hebben we vaak bij particulieren geslapen. Dat waren mooie ontmoetingen. Positief zijn ook de gesprekken die je met medewandelaars voert. Ze zijn afkomstig uit de hele wereld, Europa, Amerika, Canada en zelfs uit Korea! Als daar op je C.V. hebt staan dat je in Europa de Camino gelopen hebt, wordt dat blijkbaar hoog gewaardeerd. Oók een reden om te lopen”, concludeert Riny Janssen.
Varkensoren
“Je ziet tegenwoordig erg veel ellende in kranten en op televisie. Deze wandelervaring doet mij door al die ontmoetingen toch weer in het goede van de mens geloven. Mijn kennis van de Franse taal is trouwens niet zo geweldig en dat levert bij het begrijpen van een menukaart wel eens problemen op. We zagen een keer een gerecht dat nogal aangeprezen werd. Dat gingen we dan ook bestellen Bleek dat we varkensoren gegeten hadden! Een lokale delicatesse blijkbaar, maar niet echt voor ons!
‘Help Sien een stapje verder’
Het thuisfront kan mij tijdens het wandelen volgen via de app Polar Steps. Ik bel ze echt niet iedere dag. Wel ga ik deze keer een blog bij houden dat te zijner tijd in Hallo Magazine Online.nl te lezen valt. Dat lijkt mij leuk om te doen. Dit laatste deel van mijn Camino wil ik verbinden aan een goed doel.
Door middel van een crowdfunding wil ik aandacht vragen voor de aandoening Cerebrale Parese waar het achtjarige dochtertje van mijn nichtje uit Roggel mee te kampen heeft.
Cerebrale Parese (CP)
Als de hersenen van je kind voor, tijdens of na de geboorte beschadigd raken, dan kan dit leiden tot cerebrale parese (CP). Door deze aandoening werken de hersenen niet meer goed samen met de spieren. Dit zorgt voor allerlei klachten, zoals problemen met bewegen.
Dit doe ik onder de naam: ‘Help Sien een stapje verder’. De vereniging van mensen met Cerebrale Parese, CP Nederland noemt de maand september al jaren lang ‘Steptember’.
Er moeten dan ook stappen gezet worden op allerlei terrein! Graag wil ik mijn caminosteps in september inzetten om mede mogelijk te maken dat de leefomgeving van dit jonge patiëntje aan haar behoeften aangepast kan worden.
Als dat zou lukken zou dat heel fijn zijn”, besluit Camino wandelaar Riny Janssen-Van Neerven.
Mensen die ook dit doel willen steunen kunnen contact opnemen met Riny Janssen.
Onder de foto ...een reisblog van Rini
Maak kennis met één van de reisblogs van Rinie.
Van Los Arcos naar Viana
Onze lieve Heer heeft bijzondere exemplaren onder zijn schepsels. Met stip op 1 staat op dit moment een 62-jarige man uit Australië, alla type hippie die al dagen op dezelfde plekken als ons rond stuitert. De reden van zijn tocht is zoals hij het zelf noemt een "love story" Hij jaagt, voorzien van doosje met trouwring, de vrouw van z'n leven achterna. Geen idee hebbende waar ze ergens op de route is. Een waanzinnig verhaal wat eerder voelt als "stalkstory" dan "lovestory". Onze story wordt vandaag vrolijk ingekleurd met onze regenjassen omdat de ene bui de andere opvolgt. Met onze knal rode en gele jas gaan we bijna op in het landschap van felgekleurde bermbloemen: twee muurbloempjes on route.
De wandelaars met een rugzak onder hun poncho lijken daarentegen door de bult op hun rug eerder op vreemde insecten. Het blijft een raar gezicht in dit prachtige landschap. Door de eindeloze klaprozen in de berm lijkt het of moeder natuur een rode loper voor ons heeft heeft uitgelegd. Zelfs met miezerbuien is het onmogelijk om niet te genieten van het prachtige landschap van de Pyreneeën. Het ene na het andere dorpje doemt in de verte voor ons op als ware het een mooi plaatje van een legpuzzel. We komen ondertussen goed in ons ritme en zelfs zonder redbull lijkt het of we vleugeltjes hebben. Om 13.00 zit onze dagetappe er weer op. Heerlijk vooruitzicht zo'n vrije middag die ruimte biedt voor een drankje op een terrasje. Helaas is de ernaast gelegen kerk gesloten. Heel erg jammer want we horen dat hij absoluut een bezoek waard was. De kerk van Viana heeft uitsluitend natuurlijke lichtinval en het interieur is door het vele gebruik van goud letterlijk schitterend. 's Avonds genieten we van een zelf bereide koningsmaaltijd voor pelgrims: een hele kip, salade en gebakken aardappeltjes met op speciaal verzoek van ons gezelschap uit Nieuw Zeeland, mayonaise.
