Per 1 januari a.s. stapt Arno Walraven (65) van de lokale partij Samen Verder op als wethouder van de gemeente Leudal. Met pijn in zijn hart en laat het nou juist dit orgaan zijn, een erfelijke hartkwaal waaraan zijn vader al op 56-jarige leeftijd is overleden, dat hem noopt tot dit besluit. Hij houdt wel rekening met een uitwerkperiode, maar wat hem betreft kan deze heel kort zijn want hij heeft volop vertrouwen in zijn opvolger en fractiegenoot Michel Graef.
Walraven is aan het rekenen geslagen: 35 jaren, 9 burgemeesters, 12 gemeentesecretarissen, 5 gemeentehuizen, 2 griffiers, 5 gouverneurs, 12 collega-wethouders, 37 begrotingen heeft hij versleten. "En dat in 3 verschillende gemeenten, terwijl ik nooit ben verhuisd", voegt hij nog met een glimlach toe. Voldoende reden om met Walraven aan de hand van literaire citaten, hij is oorspronkelijk Neerlandicus, eens terug te kijken op zijn politieke en bestuurlijke carrière.
Hij is mijn last, hij is mijn lust. Mijn plaag en toch- mijn vriend ... Hoe is zijn naam? - De Plicht (uit: De Beste vriend - P.A. de Génestet)
"Taaiheid en volharding zijn eigenschappen die je in de politiek nodig hebt; de spreekwoordelijke kat met de 9 levens. En je kunt het niet iedereen naar de zin maken, daar ben ik allang geleden mee opgehouden. Proberen de goede dingen voor de samenleving te doen en dan is het onvermijdelijk dat je wel eens iemand op de tenen staat.
Maar ik heb het altijd naar mijn beste vermogen gedaan en ik heb gestreefd naar eerlijkheid",
zijn woorden die bij naar Walraven boven komen drijven als ik vraag over welke kwaliteiten een politicus dient te beschikken om het zo lang vol te houden. "Bovendien heb ik het met enorm veel plezier gedaan, vergeet dat vooral niet te melden", zegt hij er nog bij. Vanuit een plichtsgevoel voor de gemeenschap stapte hij destijds in de politiek van de gemeente Horn. Datzelfde plichtsgevoel heeft hem ook parten gespeeld bij zijn besluit om te stoppen. Inmiddels heeft hij vrede met de situatie: "35 jaar geleden stapte ik als jong raadslid het oude gemeentehuis van Horn binnen. Schuin tegenover mocht ik onlangs één van mijn laatste officiële handelingen als wethouder verrichten: de opening van het nieuwe wooncomplex 't Raodhoes. Mooier kan het niet, de cirkel is rond. Het is goed zo".
Leven.... Niets hebt gij, niets mij te geven. Dan een kloppend, onstuimig hart (uit: Bede - P.N. van Eyck)
Volgens Walraven is wethouder zijn topsport bedrijven. De functie is in al die jaren enorm verzwaard. "Toen ik als wethouder begon lag er ’s morgens alleen een telefoonboek op mijn bureau”, herinnert hij zich. Tevens is het besluitproces meer juridisch geworden waarbij ook de bestuurder als persoon wordt aangepakt. Walraven doelt dan op het integriteitsonderzoek dat hij als wethouder in 2017 aan zijn broek kreeg. "Burgers grijpen alle mogelijke rechtsmiddelen aan om een hun onwelgevallig besluit terug te draaien", zegt hij daarover.
Maar er over klagen doet hij niet: "If you can't stand the heat, get out of te kitchen".
Een wethouder dient dan ook over een hele dikke huid te beschikken, vindt hij. Walraven staat bekend als een draufgänger, iemand die niet alleen maar op de winkel wil passen. Een taakopvatting die veel energie vreet. Vernauwing van de kransslagaders is de officiële diagnose, waardoor Walraven al eerder van zijn cardioloog het advies kreeg om het rustiger aan te doen. Na een hartoperatie volgde onvoldoende herstel. Het advies werd al snel een ernstige waarschuwing. "Dit is niet meer verantwoord", kreeg hij letterlijk van de behandeld hartspecialist te horen. In de luwte van het thuiswerken afgedwongen door het coronavirus, slaagde hij er in de afgelopen tijd de knop om te zetten. "Toen het besluit eenmaal was genomen viel er een last van mij af", beschrijft Walraven dit onthechtingsproces.
...want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren (uit: Het Huwelijk - Willem Elsschot)
"Besturen is in feite niet moeilijk. Het is gewoon je gezond verstand gebruiken", beweert Walraven. "Wat verwacht een burger eigenlijk van een gemeente?", gaat hij verder. "Goede wegen, mooi fatsoenlijk groen, dat er gestrooid wordt, goed onderwijs, dat vinden burgers belangrijk", is de ervaring van Walraven. "Wat de burgers niet verlangen is dat er in ieder dorp een harmonie toetert". Hij vindt dan ook dat de subsidies aan de verenigingen gerust een tandje minder kunnen. "We stoppen teveel geld in dikke trommen, terwijl subsidie een middel is en geen doel", vat hij dit heikele onderwerp puntig samen.
"Ik constateer dat een ruime meerderheid van de burgers geen lid is van een vereniging, maar dat verenigingen hun belangen bij een gemeente wel zeer goed weten te behartigen".
Hij ziet dan ook bij de raadsleden weke knieën om het mes in de subsidies te zetten. Hij ontwaart ook vaak een achterhoedegevecht om voorzieningen op peil te houden, terwijl dat financieel niet meer verantwoord is. Walraven ziet veel meer heil in een infrastructureel project zoals de geplande fietsbrug over de Maas bij Buggenum. "Door tegenstanders weggezet als een megalomaan project, maar de spin off zal tot ver in het Leudal te merken zijn", is de overtuiging van Walraven. "Begrijp mij goed: het is zeker een kerntaak van de overheid om te zorgen dat iedere burger kan meedraaien in de samenleving. Een smalle beurs mag dit niet belemmeren. Een goed minimabeleid moet hiervoor zorgen en regelt o.a. ook een tegemoetkoming in de contributie", vult hij nog aan. Walraven vindt dat hij altijd is opgekomen voor 'de kleine man': "Hij heeft altijd mijn speciale belangstelling genoten. De grote jongens vinden de weg zelf wel, terwijl de minderbedeelden vaak het nakijken hebben".
En enklen van die weingen zullen wenen. En dan - wie weet, hoe ras ook zij vergeten (uit: De Voorspelling - Bastiaan van Heyningen)
Afscheid nemen in coronatijd is lastig. Een grote afscheidsreceptie zal er niet inzitten. Wordt het een vertrek met de stille trom? Walraven haalt er zijn schouders bij op. "Dit is echt een non-probleem. Het geldt voor zovele afzwaaiers van het afgelopen jaar", zegt hij bescheiden. "Ik heb begrepen dat de komende raadsvergadering in januari aan mijn vertrek aandacht wordt geschonken, maar wat er gaat gebeuren is voor mij natuurlijk ook een verrassing. En mensen die mij willen bedanken weten mij wel te vinden". Walraven ziet zich vooral als een passant in de politiek en maakt zich dan ook geen enkele illusies over zijn eventuele bekendheid. "Ik heb het altijd met veel plezier en vreugde gedaan en misschien ben ik ook te lang doorgegaan. Maar binnen een hele korte tijd zullen de mensen zich al afvragen wie wethouder Walraven ook al weer was". Heeft hij geen advies voor zijn opvolger Michel Graef? Dat heeft hij wel: "Luister heel goed, maar maak een eigen keuze en doe het vooral op je eigen manier".
Zoveel te zien! Zoveel te doen! We gaan de taal van de vogels leren. We eten het zand van de tijd (uit: Dichter - K. Michel)
Walraven zegt dat hij geen angst heeft om te vallen in het befaamde en gevreesde zwarte gat. "Ik heb al een beetje kunnen wennen in deze coronaperiode.
De vele avondvergaderingen vielen weg en ik heb er heerlijk van genoten. Dat smaakt naar meer",
bekent hij. "Ik ga daarom eerst eens een hele tijd geen verplichtingen aan. Bridgen is een grote hobby van mij en ik ga graag wandelen en fietsen met mijn vrouw Agnes. Ook ligt er nog een stapel boeken die hoognodig gelezen moeten worden". Wat dat laatste betreft, hij heeft onlangs in eigen beheer een boek uitgegeven. Het is een bloemlezing van columns van zijn hand, die zijn verschenen op de webpagina Haor.nl De titel van het boek luidt: Geluk zit in een hanenkam (een hanenkam is een zoet koffiekoekje). Mogen we meer literair werk verwachten? Walraven sluit het niet uit, zeker niet nadat hij van een oud-collega van scholengemeenschap St. Ursula het volgende compliment ontving: "Jouw boek is als een snoeptrommeltje waar ik af en toe iets uitneem". Op de achterzijde van het boek staat nog een aansporing van de schrijver zelf: "Geniet dagelijks volop van het leven". We hebben de indruk dat de schrijver zijn eigen advies ruim ter harte gaat nemen.
