In de serie ‘Over de grens’ komen streekgenoten aan het woord die een nieuw bestaan in het buitenland hebben opgebouwd. In deze editie van Hallo Magazine vertelt Jeroen Peeters (1971) over zijn Italiaans avontuur. Met vriendin Nicole reisde Jeroen vijf jaar geleden toevallig door de Valle d’Itria in Puglia waar de beroemde trullohuisjes liggen. Ze raakten tijdens die vakantie meteen verliefd op deze magische plek. Ze kochten en verbouwden ‘in het Limburg van Italië’ een trullo waarin ze nu wonen en vakantiegangers kunnen ontvangen. Hun ‘Ik vertrek’ mag een geslaagde onderneming genoemd worden.
Jeroen Peeters: “Wij wonen in een trullo tussen Martina Franca en Ceglie Messapica. Het is een huis met puntdaken die je alleen in de Valle d’Itria in Puglia tegenkomt. Rondom het huis ligt 5 hectare grond met vooral bos. Wij zijn op deze mooie plek kamers gaan verhuren. Het seizoen voor kamerverhuur loopt zo’n beetje van april tot eind oktober. Dan is het klimaat hier ook echt aangenaam. Normaliter is de temperatuur in de zomermaanden 32 graden. Vanaf september krijg je wel eens wat onweersbuien. Die periode is meestal van korte duur. Doordat Puglia ingeklemd ligt tussen de Ionische en Adriatische zee, hebben we een milde winter. Martina Franca is een welvarende stad met een prachtig historisch centrum. Barokke gebouwen afgewisseld met wit gekalkte straatjes zoals je die ook in onze buurstad Ostun’ ziet. Een cita bianca; een wit stadje dus.
La dolce vita
Italië, dat is toch echt la dolce vita; het goede leven. Genieten dus. Eigenlijk hoef ik niet meer te zeggen. Italianen zijn een trots en gastvrij volk waar cultuur en geschiedenis nog betekenis hebben. Oude gebruiken zijn hier nog steeds van betekenis. Een feestdag is niet alleen maar om te feesten, maar heeft een oorsprong waarvan iedereen op de hoogte is. In Puglia zijn gelukkig nog kleine boeren actief op hun land, iets wat wel langzaam aan het verdwijnen is. Deze boeren doen me erg denken aan mijn jeugd in Leveroy.”
Jeroen Peeters verhuisde op driejarige leeftijd vanuit Grathem met zijn ouders Hans en Christine Peeters naar Leveroy en daar bracht hij zijn jeugd door.
Zijn ouders wonen nog altijd in de Leveroyse Liesjeshoek. Het dorp van zijn jeugd heeft nog altijd een bijzondere plek in zijn hart. Na een grote zoektocht door onderwijsland rondde Jeroen Peeters een HBO-opleiding audiovisuele producties af. Een baan bij een reclamebureau deed hem in Maastricht belanden waar hij zijn partner Nicole van Wieringen ontmoette waar hij nu al twintig jaar zijn leven mee deelt.
Jeroen Peeters: ”In die 20 jaar hebben we verschillende bedrijven gehad variërend van restaurants, een hotel, een foodtruck, maar ook een meubelzaak. Het ondernemen heeft ons altijd veel energie gegeven. Door de aankoop van in eerste instantie een vakantiehuis in Puglia zijn we onze levensdoelen gaan verleggen. We hebben bij wijze van spreken twintig jaar lang rond gerend met het idee dat het altijd meer en beter kan. Er komt echter een moment dat je je afvraagt waar deze run naar gaat leiden. De coronatijd heeft wel voor bezinning gezorgd.
“Het werkt hier net even iets anders”
De aankoop van onze trullo is puur toeval geweest. Een kookprogramma op de BBC over de grottenstad Matera, had ons doen besluiten deze stad te bezoeken. Uiteindelijk zijn we vanuit Materra richting Lecce gereisd en kwamen we door de Valle d’Itria waar de trullohuisjes liggen. Wij waren meteen enthousiast. In eerste instantie wilden wij hier in Puglia een meubelzaak opzetten waar je ook iets zou kunnen drinken. Ik ben er ondertussen achter gekomen dat het in Puglia toch net even iets anders werkt. We houden het voorlopig bij het verhuren van kamers tot we de taal beter beheersen en beter in de gaten hebben hoe de regelgeving hier is.
Onze ouders zijn al meerdere keren op bezoek geweest. . We zijn in de gelukkige omstandigheid van beide kanten onze ouders nog te kunnen ontvangen. Ze vinden het leuk dat wij voor dit avontuur gekozen hebben. Wij hebben zelf geen kinderen dus dat maakt zo’n keuze wellicht toch wat eenvoudiger. Zelf bekijk ik het als 2 ½ uur vliegen en dan ben ik in Maastricht. De intercity doet er langer over om in Amsterdam te geraken vanuit Maastricht dus alles is relatief.
“Mijn geduld wordt regelmatig op de proef gesteld “
Het gaat er in Italië toch heel anders aan toe dan in Nederland. Wij zijn gelukkig altijd heel flexibel gebleken, hoewel mijn geduld nog steeds regelmatig op de proef wordt gesteld. ‘Domani’ is alles behalve morgen. We weten ondertussen dat we bepaalde afspraken niet voor morgen moeten plannen. De gezondheidszorg is in Italië van hoog niveau hoewel de voorzieningen in het zuiden zeker achterlopen op het rijke noorden. Corona heeft gelukkig niet zo huisgehouden bij ons in het zuiden. De mensen zijn lang binnen moeten blijven gedurende de lockdown.
“Onthaasten is hier het credo”
Een bank is hier ook nog zoals de bank die ik uit mijn jeugd in Leveroy ken. Dus nog altijd veel loketten met personeel dat op gezette tijden pauze pakt voor een espressootje. Heel efficiënt is het allemaal niet. Veel papierwerk en er zijn veel handtekeningen nodig als je iets wil aanvragen. Dit geldt ook voor het gemeentehuis. Er heerst veel bureaucratie. De regelgeving is onduidelijk en waarschijnlijk is men ook ontvankelijk voor een steekpenninkje hier en daar. In Martina Franca is afgelopen maand de complete afdeling vergunningen om deze reden ontslagen. Och ja, we hebben allemaal onze zwakheden zullen we maar zeggen. De afvalverwerking is hier ook problematisch. Je ziet hier nog te vaak zwerfafval doordat het systeem te gecompliceerd is. Echt jammer. We hebben een zeer slecht functionerend bovengronds elektriciteit netwerk Bij hevige wind kan dit wel tot problemen leiden. Ook de dekking van 4G is ronduit slecht. Soms echt afhankelijk van hoe de wind waait. Dan is Nederland wel een walhalla met z’n opkomende 5G. Maar wellicht hoort dit ook bij de charme van Italië , onthaasten is hier het credo.
“Er komt hier altijd weer een ‘domani’, een morgen”
Soms denken ze hier dat we Duitsers zijn. Dat komt natuurlijk door ons Limburgse dialect. Er zijn hier van die kleine winkeltjes die gerund worden door Italianen die vroeger in de mijnen in Duitsland hebben gewerkt. Na de sluiting van de mijnen zijn ze met wat spaarcentjes hier een winkel begonnen. Deze mensen vinden het fantastisch om Duits te spreken. Als ze horen dat we Nederlanders zijn dan gaat het al snel over ‘de Ligt’. Vroeger zou het natuurlijk over ‘van Basten en Gullit’ zijn gegaan.
Maar het beeld hoe een Italiaan denkt over Nederland wordt gevormd door onze welvaart en het gebrek aan bergen. Nederland is in hun ogen een vlak land. Paesi Bassi betekent letterlijk het laaggelegen land. Je kunt er kijken zover de horizon reikt. Dat is wat wij Nederlanders doen. Wij willen letterlijk en figuurlijk ver vooruit kunnen kijken, terwijl de Italiaan weet dat er weer gewoon een ‘domani’, een morgen komt.”
