Hannie Vestjens uit Heythuysen is met haar man Dionysios en de kinderen Michalis en Felicia al drie decennia gelukkig in Athene.
Met de artikelenreeks over mensen die een nieuw leven en een nieuwe toekomst buiten Nederland gezocht hebben, gaan we in deze editie naar de Griekse hoofdstad Athene. Naar deze grote stad met de beroemde Akropolis vertrok Hannie Vestjens (1959) uit Heythuysen en ze is er altijd gebleven. Hallo Magazine ging over haar leven in Griekenland met de creatieve Hannie Johanna Vestjens Poulantza - die tekent schildert, schetst en ook lino- en houtsnedes maakt - in gesprek.
Hannie Vestjens: “Ja ik ben geboren in Heythuysen, om precies te zijn op 13 december 1959. Ik ben de oudste van het gezin; ik heb nog twee jongere broers. Mijn vader werkte als econoom bij orgelbouwer Verschueren en moeder Annie was huisvrouw.
Mijn ouders Frans en Annie Vestjens leven jammer genoeg niet meer en ons ouderlijk huis aan de Magdalenastraat is verkocht. Gelukkig ben ik in Nederland altijd welkom bij mijn broers en bij vrienden. De lagere school, de meisjesschool, lag pal tegenover ons huis. Later ging ik naar Sint Ursula in Roermond; ik was van de laatste lichting die in Roermond afstudeerde want daarna werd de school verplaatst naar Horn. Na het Atheneum ging ik naar de Bibliotheek- en Documentatie Academie in Sittard en ik volgde in Amsterdam een specialisatie tot jeugdbibliothecaris.
“Een tijdje naar Griekenland is al bijna 32 jaar geworden”
Jarenlang was ik iedere zomer in Griekenland op vakantie geweest en ik sprak een beetje Grieks. Het was in de jaren tachtig in Nederland echt crisistijd en in mijn vakgebied was het heel moeilijk om ergens een vaste baan te krijgen. Ik had wel tijdelijke banen en ik deed vrijwilligerswerk. Ik woonde van 1982 tot 1989 in Roermond op kamers en daarna in een nieuwbouwflat letterlijk onder de toren van de kathedraal. Toen ik op een bepaald moment wéér geen betaalde baan had, heb ik de knoop doorgehakt en vertrok ik naar Athene om daar een tijdje te gaan wonen en werken. Daar zat ik dan voor de eerste keer helemaal alleen in een vliegtuig naar Athene.
Toen dacht ik wel: ‘ Hannie wat ben je in hemelsnaam aan het doen’.
Gelukkig kende ik in Athene een Nederlandse vriend die daar een zomercursus deed; hij haalde mij af bij het vliegveld en hij had een woonplek voor mij georganiseerd. Voor een korte periode naar Athene gaan is uiteindelijk al bijna 32 jaar geworden. Nadat ik Dionysios Paulantza ontmoet heb, ben ik er gebleven. Hij is nu al bijna 31 jaar mijn man.
“Schilderen en tekenen doe ik met heel veel plezier”
Mijn ouders hebben mijn vertrek uit Nederland zeker niet leuk gevonden, maar ze hebben mij geen strobreed in de weg gelegd. Ik kreeg alle steun van hen en ook van mijn vrienden. Zolang hun gezondheid het toeliet kwamen mijn ouders ieder jaar rond Kerstmis en Pasen op bezoek en ook mijn broers hebben mij hier bezocht. In het begin werkte ik als babysitter bij twee kleine kinderen iedere namiddag van vier tot acht. Ik vond het vreselijk.
Daarna heb ik in een souvenirwinkeltje gewerkt en in een Duitse boekhandel. Inmiddels woonde ik samen en toen ik geen werk meer had, begon ik de expertises van Dionysios uit te typen. Hij was advocaat en gerechtsgrafoloog. We kregen twee kinderen; Michalis (30 )en Felicia (28.) Toen ik mij na de geboorte van Michalis wat alleen voelde, ben ik naar de Nederlandse Vereniging gegaan. Door deze organisatie en via onze kinderen heb ik veel mensen leren kennen en ik heb nog altijd vriendinnen van toen. Inmiddels is mijn vrienden- en kennissenkring uitgebreid met mensen die schilderen en tekenen, want dat doe ik ook met héél erg veel plezier.
“Leren aan de hand van je kind”
Hoewel ik dus een beetje Grieks sprak, heb de taal pas echt goed geleerd door te praten, te lezen en te typen. Toen ik in verwachting was, kocht ik ieder week een tijdschrift en vertaalde voor mijzelf artikelen over zwangerschap en bevalling, zodat ik wist waar de gynaecoloog het over had.
De kinderen kregen op school echt veel huiswerk en van mij werd verwacht dat ik hen hierin als huiswerkouder begeleidde. Dat was goed voor mijn Grieks en voor mijn kennis van de Griekse geschiedenis en aardrijkskunde. Ik heb aan de hand van de kinderen als het ware de hele Griekse school doorlopen.
Het ongeluk……
Het is alweer meer dan twaalf jaar geleden dat Dionysios of Denis zoals ik hem noem, geschept werd door een auto die door rood reed. Hij had een gecompliceerde breuk in zijn rechterbeen, een gebroken schouder en was helemaal bont en blauw. Hij lag bijna zes maanden in het ziekenhuis en zijn been is na een infectie geamputeerd boven de knie. Met zijn prothese heeft hij nooit overweg gekund en
hij zit nu al jaren in een rolstoel. Met zo’n handicap is het moeilijk hier. Er zijn weinig voorzieningen en met een rolstoel kun je beter overweg in het platte Nederland.
Toch houd ik echt van Athene. Het is hier wel te druk en er is te veel herrie, maar het is hier ook oh zo mooi! Het weer is meestal heerlijk, alhoewel het in de zomer wel een tikkeltje koeler mag! In de winter met mooi weer lekker buiten kunnen zitten, dat vind ik echt geweldig. Uit eten is hier lekker en goedkoop! Ik ben na al die jaren meer Grieks dan Nederlands geworden. Uiteraard mis ik drop en appelstroop en het zou gewoon waanzinnig leuk zijn om zo nu en dan even ergens bij familie of vrienden op de koffie te kunnen gaan.
Geen cent naar de Grieken…. Onbeschoft!
Tja, ik heb van nabij gezien hoe ongelooflijk slecht het hier ging en nog gaat. Veel werklozen, daklozen, bedelaars en daar bovenop nog eens de vele vluchtelingen.
Mensen die eten zoeken in vuilnisbakken!
Veel jongeren zijn vertrokken naar het buitenland om te werken.
Minimumlonen van 400 euro voor een volle baan zijn niet ongewoon.
Dat ik op de financiële steun voor de Grieken in Nederland aangesproken werd, vond ik onbeschoft. Alsof iedere Nederlander zijn geld rechtstreeks in de zak van een Griek stopt die dan op zijn beurt in zijn vuistje lacht, omdat hij zogenaamd geen belasting betaalt. Wat een onzin!
Urban Sketchers Athens
Ik teken en schilder heel graag en ook maak ik linoleum- en houtsnedes. Inmiddels ben ik medeorganisator van de Urban Sketchers Athens. Op zondagen gaan we ergens in de stad of soms in een café, tekenen met een groep. Ook doe ik aan modeltekenen. Gelukkig kan dat weer en begint nu na de lockdown het leven in Athene weer een beetje op gang te komen en wordt ons leven weer een beetje normaal,” zegt Hannie Vestjens Poulantza tot besluit.
