Ellie en ich zote midde in oze haof. Het waas nog werm. Toch waas het geine volle zomer mier. De lètste zón waas net achter eine hoëëge eikeboum verdwene. Het begós al get te sjemere. De lócht veuldje licht klam aan. We genaote van de röst en de kläörepracht van de blome óm ós haer. Sjtokroeëze, guldenroede en floxe wore op häör retoer, mer de echte roeëze sjtónge volop in häöre twiëdje bleuj. Gaura's kómme noeët oetgebleudj. Op de verbena's die zich op häör hoeëg sjtele zäötjes op en aaf lete wege, kóste de lètste bieje neet genóg kriege van häör werk. Net as dae eine distelvlinder, dae ónröstig van de ein bloom nao de anger flakerdje.
De windj bloos aaf en toe vaag geure nao ós haer. Soms waas det de geparfumeerdje räök van roeëze. Aaf en toe het vanille van petunia's of de licht fruitige räök van de teunisblome die sjtilaan aope ginge väör häöre naam as nachtbloom iër aan te doon. En ouch sjnaove we soms de pittige geur van afrikaantjes op. Ein opvallendje en óngewuen sensatie väör de naas. Door häöre bienaam van sjtinkers hingtj d'r in figuurlike zin eine kwaolike räök aan häör. Letterlik neet, want as se effe aan de geur van afrikaantjes gewindj bès, geis se ouch dae waardere. Waat is det afrikaantje troewes ein geweljige plantj. En waat is ze zjwaor óngergewaardeerdj.
Tuincentra kinne d'r gein geldj aan verdene. Daoväör kómme ze amper väör in folders. Det is discriminatie. En het is nog waal zo'n óntzettendj dankbaar plantj väör in de haof. Ze haet neet väöl verzörging nuedig, zelfs neet mèt drueg en heite zomers. Bleutj van laat in de lintje tot het ierste gevräör. Aaltjes in de gróndj of sjaajlike insekte baove de gróndj blieve gaer oet de buurt. En dan de kläöre van de blome. Die loupe van gael nao oranje tot broen en alles dao tösse-in. Ein perk mèt afrikaantjes is ein fiest väör te zeen. 'Waat wils se nog mier?' vroog Ellie. Det wis ich waal: 'Ierst ein lekker muulke van dich en dan eine Westmalle tripel.'
2019, waek 36
