ColumnsBen Ubachs

Buurman

Buurman

Soms lijkt de hele wereld wel gek en is redelijkheid ver te zoeken. Grootmachten als de VS en Rusland maken elkaar voor rotte vis uit en een fatsoenlijk gesprek zit er niet in. Van hun leiders, ongepolijste rauwdouwers,  hoeven we geen enkel heil te verwachten. De een is een twitterende schreeuwlelijk en ongelikte beer met wie je nog geen blokje om wilt maken, de andere een ijspegel die het lachen helemaal heeft verleerd. Ooit leefde bij mij de gedachte -een vorm van jeugdige onnozelheid- dat politici het beste met ons voor hebben.

Op grote staatslieden kon men immers bouwen; zij hielden wel een oogje in het zeil. De tijd heeft me geleerd dat grote staatslieden tot een uitgestorven ras behoren. Er is een generatie politici opgestaan voor wie manipuleren en marchanderen dagelijkse praktijk is. Zij zien uitsluitend geld en macht als het hoogste goed en verkopen met uitgestreken gezicht keiharde leugens wanneer het zo uitkomt. Het vrije woord wordt belaagd door schaamteloos nepnieuws dat mensen doelbewust op het verkeerde been zet. Te triest voor woorden.

Ons welbevinden kunnen we veel beter dichterbij huis zoeken. Elkaar weer vinden en niet afgestompt de Heilige Graal denken te vinden bij social media als Facebook, Twitter of Instagram. Daar vind je je echte vrienden niet, al heb je er 1000 op je account. Wanneer het blinkend schermpje van smartphone of I-pad  de spiegel van onze leefwereld wordt, is het foute boel. Waar we vroeger de telefoon pakten en alledaagse weetjes uitwisselden, volstaan we nu met een onnozel whatsappje  zonder klankkleur om een boodschap over te brengen. De emoticon kan een echte lach nooit vervangen. We zijn op weg het spreken te verleren; warme contacten verpieteren zonder dat we er erg in te hebben. Misschien heeft het met leeftijd te maken maar ik hoor steeds vaker de echo van mijn ouders.

‘Jong, cent zien neet belangriek, wel de luij mèt wee-ste te doen höbs’ (jongen, geld is niet belangrijk, wel de mensen met wie je omgaat). Mijn goede, bezorgde moeder zei het in onvervalst Maastrichts tegen haar puberale zoon die zijn weg in het leven nog moest vinden. Het koesteren van de mensen om je heen schiet er echter nogal eens bij in. Oude lessen raken in vergetelheid. We hebben het natuurlijk allemaal verschrikkelijk druk-druk-druk met flauwekul en beuzelarijen en zien niet wat er vijf meter verder gebeurt. De puberteit  ligt al vele jaren achter me en hier en daar heb ik enkele bloempjes wijsheid geplukt, en ben tamelijk ongeschonden uit enkele valkuilen geklauterd. Als iedere gepensioneerde vul ik mijn tijd met de dingen van de dag en dobber op rustig, vrijwel rimpelloos water. Maar wel soms ziende blind en horende doof. En zeker nooit uitgeleerd.

Zo glipte ik enige tijd geleden nog vlug in de openstaande lift van het appartementsgebouw waar ik al een maand of drie woon. Ik moest naar de eerste verdieping. Een aardige heer in een rolstoel, ongeveer van mijn leeftijd, bevond zich reeds in de lift. Voor ik de lift in werking zette, vroeg ik hem naar welke verdieping hij moest. Hij keek me heel rustig aan: “Naar de eerste etage. Ik ben uw buurman.”

Ben Ubachs

Ben Ubachs werd geboren in Maastricht. Hij was journalist, ondernemer en is nu freelance schrijver. Sinds 2013 woont hij in Baexem. Daar kijkt hij met af en toe gefronste wenkbrauwen om zich heen. Mild en humorvol, af en toe ook wat scherper, legt hij in HALLO Magazine zijn indrukken vast en houdt de lezers een spiegel voor. Feiten en fictie vullen elkaar daarbij naadloos aan.