Terwijl ik dit stuk schrijf, probeer ik de afgelopen week in mij op te nemen. Het was een week vol beperkingen, of in elk geval een week vol beperkingen waarin je oplossingen moest zien te vinden.
Allereerst de afschuwelijke aardbeving in Turkije en Syrië, waarbij zovelen de dood vonden. Ik kan maar niet begrijpen hoe het komt dat iemand zo beperkt is in zijn denken om daar, in dat aardbevingsgevoelige gebied, van die krakkemikkige gebouwen neer te zetten die dan als kaartenhuizen in mekaar storten. Ik wens hen, die dit noodlot zijn overkomen, dan ook veel sterkte toe. Een verhaal is een weerspiegeling van de tijd, maar deze tijd kent eigenlijk louter beperkingen.
Alles moet te gejaagd en te gehaast. Voor men het weet, kijkt men alweer naar ander nieuws op televisie. Gewoon, omdat slecht nieuws nu eenmaal minder lang mag blijven hangen. Dat is ook weer een beperking van het gemoed van mensen. Turkije zit wel in mijn hart, aangezien ik er ooit op vakantie ben geweest. Het was bloedjeheet en men zweette zich kapot. Maar het was mooi om Pammukkale met zijn kalksteenafzettingen en Efeze, waar Jezus Christus’ moeder Maria nog gewoond schijnt te hebben, te bezoeken. Ja, dat er nu wat teveel komma’s in de zin komen, zorgt ervoor dat er een beperking in de leesbaarheid optreedt.
Of is het nu omdat de aanvoerder van Feyenoord, Orkun Kokcü, een Turk is? Ik ben al bijna veertig jaar voor Feyenoord en waarom dat zelfs hier in Ospel kan, zal altijd wel een raadsel blijven. Maar ik heb last van een beperkte durf om een wedstrijd af te kijken. Als het schier onmogelijk lijkt, zoek ik een ander tijdverdrijf en kom er de volgende morgen tot mijn schrik achter dat ik die belangrijke bekerwedstrijd tegen N.E.C. toch maar beter had af moeten kijken.
Mensen en beperkingen. Heeft u die ook? Kunt u bepaalde dingen ook niet goed (meer)? Kunt u niet goed lopen, zien, horen of van bil gaan? Ach, ik noem maar wat. Iedereen heeft wel iets, waar men zelf niet zo blij mee is. Wat dat is, mag u zelf invullen. Ik kan mij alleen met mijn eigen beperkingen bezig houden. Soms doe ik net alsof ik Grieks probeer te verstaan, onderwijl de polka halfdronken dansend en beeld ik mij in dat mijn schone buurvrouw Cleopatra is.
Ja, dat heb je met die beperkingen in horen, zien en motoriek plus nog een heel hoog fantasiegehalte.
In die week van de beperkingen reden er ook (bijna) geen regionale treinen en bussen. Werd het afval in bepaalde plaatsen ook niet allemaal opgehaald en werd er weer een keigezellig boerenbal in Weert gehouden. Het eerste: ik kon gelukkig thuis werken. Het tweede: in Ospel werd de rotzooi dus wel opgehaald. En het derde: door een beperkte tijdsindeling kon ik niet de hele boerenbruiloft bijwonen.
Herkent u het? Het is altijd wikken en wegen. Misschien had ik mijn verhaal wel zo moeten noemen: ‘wikken en wegen’. Want tijd is altijd een beperking. Voor je het weet, is een twintiger een vijftiger en een vijftiger een tachtiger. En dan komt die mop over dat oude vrouwtje dat ‘zeggus tachtjig’ moet zeggen, wel heel dichtbij. En ondertussen altijd beslissingen moeten nemen, die een constante drill-factor in jezelf zijn.
En heeft u ook een fijne vastelaovundj gehad? Want dit verhaal over beperkingen krijgt u erna pas te lezen. De dames hadden, naar het scheen, maar een beperkte keuze. Veel meer diepe decolletés en korte rokjes. En de mannen hadden naar het scheen ook maar een beperkte keuze: brillen! Dan deden ze net alsof ze het beter kunnen zien! Ik hoop dat u een fijne carnaval heeft gehad, zonder beperkingen en gedoe. Zoals het hoorde.
Ach, dat vreemde woord … beperkingen … zonder dat kunt u geen keuzes maken en is er minder om u voor in te zetten.
