Kerstmis … er zijn mensen die er reikhalzend naar uitkijken om met de lichtjes de sfeer binnen te halen. Die het hele jaar door naar kerstmuziek luisteren en die hun huis volproppen met verschillende kleine kerststalletjes, al dan niet met lego gebouwd. Alleen de ezel ontbreekt dan vaak nog, zo moet u maar denken.
Mijn huis is nog niet versierd en ik weet ook niet eens of ik eraan ga beginnen dit jaar. Ik laat me verrassen. Maar mocht het niet zo zijn, dan hoeft het ook niet te worden opgeruimd. Zo simpel moet je maar denken. Mensen willen tegenwoordig alles hebben en gaan zelfs in carnavalskleding naar de afsluitende F1-wedstrijd kijken. Het is wel gezellig, inderdaad. Maar het geeft wel aan dat men tegenwoordig vaak de grenzen opzoekt om zo te laten zien wat men in zijn mars heeft, om maar niet te verdoezelen hoe vreselijk normaal men toch is. Ik zie ook weleens van die zogenaamde vriendinnen op facebook in jarretels ronddansen om op die manier een vent aan de haak te slaan. Maar ze zijn gewoon supernormaal, al lijkt dat niet zo. Eenzaamheid is nu eenmaal een gedeelde smart.
Wordt men gelukkiger van een extra kattenbelletje, een extra complimentje, een extra schouderklopje? Billenklopjes zijn immers wat meer uit den boze. Vraagt u dat maar aan Marco Borsato. Het is wel voornaam om gepast aandacht te geven aan iemand om wie u geeft, maar ook gepast afstand te houden. Dat is niet altijd even gemakkelijk, want liefde maakt nu eenmaal blind. En zolang u nog kunt zien, heeft u de kans om de zaak vanuit uw perspectief te bekijken. Totdat u weer met beide voeten op de grond komt te staan en u uw eeuwige zoektocht naar het geluk verder kunt zetten.
Ik was gisteren naar een deelgenotendag geweest van OOR&OOG, de ledengroep waarvan ik voorzitter ben. Zij zijn er voor mensen met doofblindheid, dus die beperkt zijn in horen en zien. Wij hadden een verrassend leuke dag gehad, waarbij er in de ochtend een puzzel moest worden gemaakt aan de hand van opdrachten in geur, smaak, tast en restvisus. In de middag kregen we les in sterrenkunde, werden ook planeten en daarmee ook de ringen van Saturnus besproken. U kent die grote planeet wel, die zo gezellig naast de opperplaneet Jupiter banjert. De ringen die er omheen draaien, bestaan uit miljoenen stukjes ijs en gesteente, variërend in grootte van een zandkorrel tot een berg.
Hebben wij, mensen, eigenlijk ook gewoon onze eigen ringen van Saturnus?
Onze levens draaien immers om elkaar heen. Zelfs bij mensen die u niet kent, gebeurt dit.
Staat u bij de bushalte te wachten, knoopt u vanzelf een gesprekje aan of u laat iemand anders vóór u in de bus gaan (omgekeerd kan natuurlijk ook). Het geeft u een prettig gevoel als u contact met iemand kunt maken, die net als u, aan het wachten is op de bus. Gaat u dan zitten in de bus, dan keert u weer terug bij uw eigen persoonlijkheid. Uw problemen, de miljoenen gedachten – de ringen – worden naar de achtergrond geduwd. Komt u echter weer ergens waar uw persoonlijkheden het tegen elkaar moeten afleggen, dan verschijnen zij weer virtueel in beeld en uw hoofd is weer propvol gedachten die u niet kunt afwenden.
De ringen van Saturnus. Zij sturen u een kant op die u liever zou willen bewandelen. Uw demonen, goed of kwaad, dringen zich aan u op om dingen gedaan te krijgen die u anders niet zou hebben gedurfd. U gaat kerst vieren met uw geliefden, u laat u verwennen, u geniet samen van die enorme kalkoen op tafel. U laat de Kerstman komen, deelt complimentjes uit, geeft uw geliefde een zoen op de wang, of dat nu hartstochtelijk is of niet. En u laat de ringen van Saturnus even voor wat zij zijn.
