Wat zou u het meeste missen als u de plek verliet waar u nu woont? Ik denk aan mijn 101 (en een half!) -jarige vriendin die ons helaas recent ontviel.
Ik weet toevallig wat zij het meeste miste. Ze miste de seringenstruiken uit haar tuin. Vroeger, toen elk Limburgs dorp nog processies kenden, werden de bloemen daar elk jaar voor gebruikt. In haar huis wonen nu natuurlijk andere mensen, de seringenstruiken moesten plaats maken voor wat anders.
Mijn vriendin woonde sinds een paar jaar in verzorgingshuis St. Elisabeth en had alleen maar goede woorden voor de verzorging en de gezelligheid daar. Maar ‘thuis’ werd het nooit. Haar huisje, haar eigen plekje aan de rand van Neer, kon ze niet vergeten. Het spreekwoord ‘Oude bomen verplant je niet’ bestaat natuurlijk voor een reden.
Vanuit haar kamer had ze een prachtig uitzicht op de bossen rondom het voormalige klooster. En waar bossen zijn, zijn ook vogels. Een voerbakje, bevestigd aan haar raam, was dan ook erg populair bij de lokale koolmezen. Maar ook dan kwamen de verhalen los over het roodborstje uit haar eigen tuin dat niet zo van vliegen hield. En dat klopt, want roodborstjes zijn geen hoogvliegers.
Het doet me denken aan artikel dat ik las in een Britse krant over wat we missen als we verhuizen naar een andere plek, een andere streek. Vaak zijn het de paden waar je altijd wandelde met je hond die je mist. Vaak nog meer dan de mensen, zoals vaak gedacht wordt. Mensen kun je immers bezoeken. Of zij jou. Maar specifieke plekjes niet. Die mooie oude eik waar je elke dag langs wandelde zal niet jouw kant opkomen als je verhuist. Net zomin als dat egeltje in je tuin. Maar het zijn natuurlijk ook de geuren, de uitzichten, bijzondere kleine dingen die in een nieuwe omgeving anders zullen zijn.
Het is bijna onmogelijk om je opnieuw te wortelen als je op een leeftijd bent waar je vergroeid bent met waar je woont. Je tuin maakt onderdeel uit van je, de roodborst, de eekhoorns, het hoort bij je. De natuur en de dieren op een andere plek kunnen het niet vervangen, hoe mooi ook, ze zijn niet hetzelfde. Al liggen er hemelsbreed maar kilometers tussen.
En dat dagelijkse wandelrondje, dat je ook langs de kapel leidde, waar je vaak een kaarsje opstak? Dat blijft ook een verlangen dat niet meer kan worden vervuld. We nemen onze omgeving vaak voor lief, ook als we deze lief hebben. Maar we mogen dankbaar zijn als we een plek hebben waarmee we vervlochten zijn. Waar we geworteld zijn. Ze maken deel uit van ons en wij zullen ook altijd deel uitmaken van onze geliefde plekken. Zelfs als we er niet meer zijn.
Rosemarie Neuen (1979) is van huis uit journalist, maar houdt zich nu ook bezig met storytelling. Het vertellen van verhalen op alle mogelijke manieren. Haar bijzondere belangstelling gaat daarbij uit naar alles wat groen en duurzaam is. Verder hoopt ze dat steeds meer mensen hun connectie met de natuur weer terugvinden. Meer weten? Kijk op: https://schrijfroos.nl
