Op een dag wist ik het: ik wilde eens een wedstrijd van de Formule 1 in het echt zien. En wel in Spa-Franchorchamps, midden in de fraaie Ardennen. Ik had ook kunnen bedenken dat ik op een dag tandarts of acteur wilde worden, maar dat zou toch al gauw op een broodje aap eindigen. Niet dat broodjes met aap niet lekker zouden zijn, maar het gaat slechts om de figuurlijke betekenis van het woord. Ik probeer dit verhaal wat meer met gezegdes en spreuken op te sieren. Wie weet waar het nog toe kan leiden?
Ik neem geen blad voor de mond als ik zeg dat de F1 zonder onze Max Verstappen gewoon een schijnwereld is. Hij durft het tenminste aan om weleens de bokkenpruik op te hebben en zich tegen het juk van de FIA te verweren. Ze hebben daar bij de FIA tenslotte ook weleens een bord voor hun kop staan. De lakens uitdelen, is iets waar ze daar verrekte goed in zijn. Teveel regels maken de sport kapot, door de bomen zie je het bos niet meer.
Houdt u trouwens van de F1? Ik werd in een grijs verleden nog weleens meegesleept door de capriolen van de slungelachtige vader van Max en na zijn carrière als F1-bestuurder, liet ik de sport gewoon achterwege. Er was toch geen reet aan. Tot zo’n negen jaar geleden … men keek zijn ogen uit toen zo’n Limburgse snooterkuuk iedereen links liet liggen. De interesse was weer gewekt.
Dus zoals gezegd en gezwegen: ik toog op een dag met drie kameraden naar Spa-Franchorchamps om de helden van nu aan het werk te zien. Op dag 1 bleek al snel dat het een lange dag zou worden. Het duurde vier en een half uur om de parkeerplaats nabij het circuit te bereiken en na onze eerste drankjes genuttigd te hebben, kwamen we erachter dat men daar niet meer met papieren kaartjes werkt, maar dat alles o zonde toch digitaal moest plaatsvinden.
Maar dat is natuurlijk geen probleem. Met heel veel doorzettingsvermogen wist onze reisleider dit samen met een ander op te lossen. In de avond werden er gewoon digitale kaartjes verkregen, iets wat we de avond erna ook zouden doen voor de derde dag. Na de kwalificatie voor de wedstrijd duurde het trouwens nog een paar uur voordat we de auto hadden kunnen vinden. Belgen kijken de kat immers wat meer uit de boom en denken dat we van Lotje getikt zijn, ook al lopen we met hoortoestellen en een blindengeleidenstok rond.
Gelukkig werden wij door een Nederlander geholpen, die heel snel ergens een mouw aan wist te passen. Razendsnel naar een restaurantje bij Stavelot gekoerst, waar een overheerlijke spaghetti Bolognese het slotstuk van de avond mocht zijn. Een maaltijd die de volgende dag, na dag 3 zoutloos kon worden overgenomen. Met het verschil dat er bij dag 3 wat meer vlees in de pan zat dan de dag ervoor. U zult het wel herkennen, deze gedachtegang, mocht u zelf ooit eens naar de F1 willen gaan of dit al achter de kiezen hebben zitten.
Dan volgt inderdaad dag 3. Nu eens een betere parkeerplaats dan de vorige dag. Nu eens hoorde ik voor het eerst het Belgische volkslied uit de kelen van al die mensen het circuit rondwarrelen. En dat maakte eigenlijk de grootste indruk. Met het hand op het hart en zonder een woord te kunnen verstaan, kwam het kippenvel vanzelf toch wel. En de wedstrijd zelf? Max reed zich in de kijker, maar het machtige McLaren wist de klus te klaren en kreeg de zege gewoon in de schoot geworpen, door het te veilige advies om niet te rijden tijdens de regen. Pfff … men is toch niet van suiker?!
Eind goed, al goed, bedacht ik toen ik nog even onder ’t prikkeldraad kroop.
Werner Bloemers, augustus 2025
