Het is natuurlijk een groot voorrecht dat ik al die mensen die mij recentelijk hebben gefeliciteerd met het ingaan van mijn vijftigste levensjaar, op deze plek kan bedanken. Er is anders namelijk geen beginnen meer aan. Postbodes zien met lede ogen hun bestaansrecht meer en meer verdwijnen. Er viel dan ook geen enkele papieren kaart in mijn brievenbus.
Daar stond echter tegenover dat het de hele dag een gebliep, gepiep, gerammel en getril van jewelste was.
Via onder meer WhatsApp, Messenger en e-mail vlogen de digitale gelukwensen me de hele dag om de oren. Mensen in mijn directe omgeving werden er bijkans horendol van en vroegen meermaals geïrriteerd of op z'n minst het geluid van mijn telefoon niet uit kon. Felicitaties verzenden via e-mail is trouwens wel tamelijk ouderwets. Het was dan ook opvallend om te zien dat de berichten via dat kanaal bijna zonder uitzondering niet afkomstig waren van personen, maar van instellingen, bedrijven of andere commerciële instanties.
Zo wensten diverse uitzendbureaus, waarbij ik van de meesten vergeten was dat ik hen ooit mijn geboortedatum had gegeven, mij op een nét iets te uitbundige manier een stralende dag. Een baan hadden ze trouwens nooit voor me en nu ik hen überhaupt niet meer nodig heb, zat ik al helemaal niet op ze te wachten. Ze herinnerden mij slechts aan duistere dagen van economische teloorgang. Enfin, het zou vast wel goed bedoeld zijn...
Maar kijk, wat was dat? Felicitaties van mijn favoriete club PSV! De link in de mail leidde naar een 'speciaal voor mij' opgenomen filmpje, waarin de 'complete selectie' mij persoonlijk toesprak. De spelers bezigden allemaal hun eigen taal, wat in dit geval een bonte mengeling van tongvallen en reeds lang verloren gewaande dialecten opleverde. Vooral het droge 'Felicitaciones' van Uruguayaan Gastón Pereiro klonk daarbij overigens erg overtuigend. Helaas moest ik, met een blik op de transferlijst in de krant, constateren dat ongeveer de helft van de sprekers de club inmiddels alweer verlaten heeft.
Het gaf mijn gevoel van verbondenheid, dat men middels het bericht blijkbaar trachtte aan te roepen, toch een fikse knauw.
Het leek allemaal nog goed te komen toen de mail werd afgesloten met de volledig terechte conclusie dat bij een verjaardag ook cadeaus horen. Des te groter was de teleurstelling dan ook, toen bleek dat het presentje bestond uit een korting van 5 euro op een product uit de eigen fanwinkel. Dat wil zeggen, alleen maar als ik iets wilde aanschaffen van een prijs hoger dan 25 euro. Ja, hoor eens, volgens mij heb je dan het concept 'cadeau' niet helemaal begrepen...
Daar deed de Vitaminstore overigens absoluut niet voor onder. Wat heet? De gezondheidswinkel was zo met mijn welzijn begaan, dat men niet meer dan een gierige 2,50 korting wenste te schenken op de aanschaf van een product van minstens 25 euro. Om een week na mijn verjaardag zelfs nog eens een herinnering te sturen dat dit 'cadeau' nog slechts 25 dagen geldig was. Ik betwijfel of de zaak een zalfje in haar assortiment heeft, dat de jeuk die ik hier van kreeg afdoende kan bestrijden.
Dan bleven natuurlijk nog de felicitaties via Facebook over. Dankzij de heer Zuckerberg is het tegenwoordig domweg onmogelijk nog een verjaardag te vergeten. Je wordt er zelfs tot vervelens toe aan herinnerd. Dat zal dan toch ook gelden voor de 500 mensen die ooit hebben bevestigd een 'vriend' van mij te zijn. Toch bleken achteraf slechts 117 van hen de moeite te hebben genomen mij te fêteren. Sommigen slechts met een karig 'proficiat' dat meer weg had van 'ecriture automatique' dan wat anders, maar ze deden het dan toch maar. Het roept uiteraard wel de vraag op wat ik met die andere 383 moet beginnen. Ik denk nog even na over passende represailles, maar deze zullen niet mals zijn kan ik u verzekeren.
U hoeft zich uiteraard geen zorgen te maken. U zat als trouwe lezer van HALLO Magazine immers vast bij die al die appers, mailers, bellers en fb'ers. En u meende het allemaal van ganser harte. Toch..?
