Ellie en ich gaon mèt de vastelaovendj neet op sjtap. Dit jaor väör het iërst, dus het duit ein bietje pien. Mer de muziek sjteit äöveral zoeë hel det het väör ós geine doon mier is. We zulle het misse. Gelökkig kinne we taere op prachtige herinneringe. Beväörbeeldj aan de dinsdig, de lètste aovendj in kaffee de Sjtevel woeë het aafsjloete van de vastelaovendj ein bezunjer hoeëgtepuntj waas. Het fiëst waas intrintj gedaon en nörges angers kós se det pienlik besef zoeë good veule. Ederein haoldje nog eine kiër alles oet de kast. Nog efkes de zak ophaoje, tot de lètste man. Het waas in de tied det Haelen nog kaffees haaj.
De Sjtevel waas aafgelaje vol. De kapel mook de volhaojers die lètste paar uerkes van het fiëst raadgek. Dae de volgendje daag vreug nao het werk mós, ging mèt zjwaor bein van de taegezin väör sjloetingstied heivers. De gelökkige die kóste blieve, zatte hem nog èns aan, weitendj det häör blieve ein oetsjtèl waas. Eine zate heel zich sjtaondje taege het buffet. Op de vinsterbank loog ein kindj te sjlaope. De Prins goof nog eine kier alles, väör het geveul van iëwig laeve zoeë lang mäögelik vast te haoje. Ouch väör hem vlaog de tied. En dan waas het inèns twelf oer.
Boete sjtook emes Bachus in brandj. Eine trompetist bloos de waever, het treurig aafsjiedsleed zónger inj, ein anger hoeëgtepuntj. Ederein dansdje en zóng. Bie ós thoes höbbe wae ein jungske. Bie ós thoes höbbe wae eine jóng. En ich zeen al aan zien uigskes, det het geine waever waertj. Goeje nacht, goeje nacht. Falderietsa falderietsa faldera. Wiejerop begós de breer te klingele. De trein oet Remunj van aeve äöver twelf verdween in de nacht richting Wiërt. Bachus doufdje. De dansers van de waever ginge nao hoes, of bleve nog aeve. Taege baeter weite in. Het waas väörbie. Ich kós waal janke. Mer eine kiër kumtj aan alles ein inj. Daoväör klage Ellie en ich neet äöver waat we neet mier kriege. Mer zeen we blie mèt waat we höbbe gehadj. Amuzeertj uch mèt die daag. Alaaf!
2023, waek 7
