Ellie en ich lepe in het Zuide ein sjieke route róndjóm Aolbaek. Ich haaj nog noeët van det dörp gehuerdj, mer dao ligktj ein tuincentrum woeë we wore gewaest. De wanjelpaedjes lepe door ein gebied mèt liëg heuvels. Het waas klaor waer, de zón sjeen en we haje de tied aan ós. Het waas asof wae op vakantie wore. Op nog gein vieftig kilomaeter van hoes, veuls se dich al in het boetelandj. Det is ein van de zaegeninge van oos provincie. We zoge ein plaquette mèt ein gedicht van Toon Hermans äöver de bulderbaan die in Baek aangelagdj zooj waere. Ich mein in de jaore negentig. Het gedicht haet geholpe, de baan ging neet door. Alweer ein bewies wie belangriek kunst is. Efeng.
Trök nao hoes reej Ellie. Dao wore hiel get sjlingerwaegskes te rieje väör we op de A2 kwome. Det waas gein sjtraof. Het landjsjap waas prachtig. Väör ós reej eine aoje auto. Ellie maendje det het eine Citroën Ami waas. Het haaj väör miene tied efkes gevriedj mèt eine jóng dae zónne auto haaj. Jean. Hae kwoom oet Aonsel. Ich dach det Ellie mich get wiesmook. Van Aonsel haaj ich nog noeët gehuerdj, mer efkes later reje wae naeve het bördje 'Oensel'. Asof de duvel d'r mèt sjpeeldje. De jóng haaj dezelfde kläör Ami gehadj as de wage väör ós. 'Het kós Jean waal zeen,' maendje Ellie. 'Zoeë van achter gezeen.'
'Rie hem väörbie,' zag ich. 'Dan kins aeve nao de chauffäör kieke. Het zooj sjterk zeen as het dien aoj vlam is.' Ellie zag niks. De waeg waas zoeë sjmaal det het neet zónger gevaor kós inhaole. Inèns sjloog de Ami zónger knipperleecht oet te zitte links aaf. Ellie mós vol op de rem. 'Waat eine ónväörzichtige prengel,' sakkerdje het. 'Ein gevaor op de waeg. Det waas zeker neet Jean.' 'Wiezoeë det?' vroog ich. 'Ónverheuds aafsjlaon?! Det zooj Jean noeët höbbe gedörfdj. Det waas eine profietelike. Pas nao zès waeke probeerdje hae mich hiel väörzichtig te kösse.' 'En waat deeds doe?' vroog ich. 'Aafsjlaon,' zag Ellie en het zat de knipper oet nao links.
2020, waek 46
