Ellie en ich zote op ein bank aan de Maas in Naer. We keke wied äöver het water weg nao Rijkel en Beesel. Geine boeët te zeen, zelfs geine vésser. Geine auto en gein vleegtuug te huere. Geine vogel dae zin haaj väör te fluite. Ein zeldjzaam röst. Waat ein virus al neet klaor kriegtj. Te väöl röst wèrktj wie ein valse sjlang op mien gemood, meuktj mich ónröstig. Ich keek nao links of d'r vanoet Kessel mesjien buet kwome aanvare. Mer nae. Ouch vanoet Bögkeme bleef het sjtil. De waeg achter ós kós waal aafgesjlaote zeen.
Ellie en ich wore allein op de waereldj.
Of ich dao blie mèt mós zeen? Ich mós aan het verhaol van Adam en Eva dinke.
De sjrik sjloog mich in de bein wie Ellie mich eine appel aanreikdje. Het haet altied get lekkers bie zich as we gaon fietse. Ich beet ein royaal sjtök oet miene appel. Het klónk asof d'r ein gewaer aafging. Wie väörzichtig ich het verder ouch probeerdje, het lökdje mich neet väör de appel zónger geluid op te aete. Van Ellie zien knauwele huerdje ich niks. 'Det kumtj ómdet ich gein huerapparate in höb,' dach ich väör michzelf geröstj te sjtèlle. Ich veuldje d'r mich óngemakelik bie. Zeker wie Ellie weg sjaof en gans op de tump van de bank ging zitte. Hiel väörzichtig beet ich ein klein sjtökske oet miene appel en maaldje het langzaam fien. Toch huerdje ich michzelf knetsje. Het klónk akelig ónfatsuunlik, ouch zónger huerapparate.
Zelfs het doorsjlikke ging neet zónger lewej, asof emes eine sjpeulbak doortrok. Ellie keek mich aan asof het dit ouch haaj gehuerdj. Det kós ónmäögelik. Of toch? Waat waas d'r aan de handj mèt mich? 'Ich zal de volgendje kiër ein banaan mètneme,' zag Ellie. 'Dan kinne we get langer genete van de röst.' 'As doe teminste de móndj hèls,' kós ich neet naolaote te zègke. Det veel neet good. Efkes laeter reej ein rits aoj brómfietse knetterendj achter ós väörbie. Ein klócht ingele die ós mèt dónder en bliksem oet het paradies kwome jage. We kwome zeiknaat thoes.
2020, waek 27
