‘Waat ligks se toch te sjörge,’ vroog Ellie. We loge net in bèd. Het waas fris op de sjlaopkamer. En ouch in bèd, det lang aop haaj gelaege. ‘Ich, sjörg neet,’ zag ich, ‘ich bèn aan het bóchte.’ Ellie mook het leecht baove zien nachtkeske aan. ‘Waat bès se aan het doon?’ ‘Bóchte,’ zag ich. ‘Dan is het binne de kortste kiëre werm.’ Het keek mich vraemdj aan. ‘Mós se daoväör zoeë mèt het dèkbèd ligke te bössele? Trèk het mer sjtrak äöver dich haer. Dan waertj het ouch werm en kan ich gaon sjlaope, zónger det se mich het gans bèd äöverhoup zits.’ Het sjnapdje d’r niks van. ‘Ich zit niks äöverhoup,’ verdedigdje ich mich. ‘Ich drappeer het dèkbèd los óm ós haer. Det het aan alle kantje sjluutj en toch ein lóchtlaog óm ós haer liëtj, as isolatie.’
‘Doe mós bie eine bèddesjpecialist gaon wèrke,’ zag Ellie, ‘as bóchtadvisäör.’ Ich begreep het waal. Bie Ellie thoes haje ze gein knien, bie ós waal. Ich mós helpe die knien te verzorge. Gaostóng sjtaeke, väör te vore. Koeëje sjoeën make. Pap zat aaf en toe eine raekel bie ein moor, want dao móste jónge kómme. Det vertelde ich Ellie. ‘As de jónge gebaore zoje waere, begós de moor te bóchte. In eine hook van de koeej boewdje ze ein nèst. Ein saort bol van sjtrue en huij. Neet vast inein getrampeldj, mer juust lóchtig en toch sjtevig.
Ze trok zich haor oet woeë ze de binnekantj zaocht mèt aafwèrkdje. Aan de väörkantj bleef ein róndj gaat, det ze groeëter of kleiner kós make. De bócht waas klaor. Waat dach se det det lekker werm waas. Det bèn ich ouch aan het doon.’ Ellie trok ein gezicht asof het wool zègke: hèls se mich daoväör oet de sjlaop. Mer het zag: ‘As doe mich mer gein jóng knien kries dalilk, mèt det gebócht van dich.’ Ich keek hem deep in de ouge en zag: ‘Kriege neet … mer doe brings mich waal op ein idee.’ Ellie deej de lamp gauw oet. ‘Welteruste. Bócht doe nog mer get wiejer.’
2021, waek 49
