Ellie en ich ginge mèt de twiëling nao de Litsberg. Het waas drök. De linkerhook waas bezatte door een paar families die eine verjäördaag veerdje. De sjlingers in de sjtruuk wapperdje vrolik op de wind. We vónje nog ein plaetske rechts, tamelik hoeëg taege de berg. Recht väör ós, ein sjtök liëger, loog ein jóng moder mèt ein wicht det net begós te loupe. Het kindj amuseerdje zich geweljig: kraop, leep, veel, sjtóng op, pakdje zien hendjes vol zandj, leet het valle, sjtook het in móndj, leet het aan zien moder kieke die aeve mèt häöre telefoon bezig waas. Ze haaj ein roeëd, wied kleid aan mèt eine tamelik liëge baovekantj. Ich mós aan het prachtig leed van Rowwen Hèze dinke: 't roeje Klied. 'dat roeie klied, di roeie mond; ik stong vastgenageld an de grond.'
Het kindj haaj Ellie en mich óntdèktj en kraop nao ós haer. Het sjtraoldje en haaj ós ein cadeautje mètgebrachtj: ein hempelke zandj. Wie we det accepteerdje, wore we vrinj väör het laeve. De moder haaj óngertösse häöre telefoon weggelagdj en reep het wicht trök. 'Kinaya, kóm. Laot die miense mèt röst.' Kinaya trok zich dao niks van aan, wie dök de vrouw ouch reep. As de berg neet kumtj nao Mozes, mót Mozes nao de berg, zaet ein aod sjpraekwaord. Dus de vrouw sjraveldje op ós aan. Het waas sjtiel en ze haaj neet echt ein sjportfiguur. Häör roeëd kleid waas wied en lóchtig. Ze sjtóng recht väör ós, half väöräör geboektj, nao häör kindj te reike.
Ich dach aan die ein zin oet Limburgse Meid, de hit van de Schintaller: 'want ich mot aan dich dinke en 't landsjap in dien kleid.' Det landjsjap zoog d'r waeldjerig oet. Ellie en ich kóste d'r neet naeve kieke, mich waerdje het óngerhandj op de veut neergelagdj. Wie Kinaya en moder trök wore nao häör plaats, vroog Ellie: 'Woeë dachs se aan?' 'Aan het onzevader,' zag ich. Ellie keek mich èns aan. 'Dinks doe aan het onzevader as se zoeë get zuus?' Ich sjloog ein kruuts en zag: 'En leid ons niet in bekoring.'
2020, waek 33
