Vastelaoves dinsdig en ich: Wae zulle noeët vrunj waere. Dao mós ich zaoterdig weer aan dinke wie ich Karin taegekwoom. Det is troewes neet ziene echte naam. Het leep door de sjtad mèt ein kleindochter van ein jaor of achttiën. Det waas 'geine póngel', zooj mien moder gezagdj höbbe. We zagte ós in het väörbie loupe 'gojedaag'. Det waas alles. Oeët waas det angers gewaest, wie het net zoeë knap waas as zien kleindochter noe. Mesjien dach Karin wie we ós taegekwome ouch trök aan dae tied. Väör get precieser te zeen, aan de vastelaovendj bie de Sjansemaekers in Roggel, intrintj vief en vieftig jaor geleje. We haje ós dao op maondjig gevónje en de vlam sjloog versjrikkelik in de pan.
Karin waas van zichzelf al ein bezunjer sjoeën maedje, mer geklèdj en opgemaaktj as haremdanseres waas het de knapste chick van de ganse zaal. Het haaj hiel good gekeke wie ein haremdame zich bewaegtj mèt häör lief, häör ouge, häöre móndj, häör henj. Ich veuldje mich eine sjeik, sjoeëns ich verklèdj waas as get waat niks väörsjtéldje. Mer Karin vónj det neet erg. Het haaj allein oug väör mich en ich zoog allein Karin. Ich zoot neet in de zevendje, mer in de achtste hemel, compleet van de waereldj door eine Roggelse ingel en mien eige hormone. Karin waas in de leefdje väöl losser en wiejer as ich, mer ich waas eine goje liërling en flot van begriepe. Dae maondigaovendj vlaog väör mich wie in eine roes väörbie. Wie het fiëst in de zaal waas aafgeloupe, haje we allebei geine zin väör al heivers te gaon. En waat duis se dan as haremdame en sjeik?
Vraog mich woeë in Roggel de duuster, sjtil plaetskes zeen in het dörp en ich wies ze mèt de ouge toe aan.
Ein van die plaatse waas de ziegevel van zien aojers hoes. Dao nome we aafsjied, mer waat väör ein aafsjied. De vónke vlaoge d'r vanaaf, het mót waal tot in hoes höbbe geknetterdj. Dinsdig, de lètste daag van de vastelaovendj, kraop wie ein kräöpel klok nao de aovendj haer. Ich waerdje mèt het oer ónrestiger. Mam wool neet höbbe det ich nao Roggel ging, mer ich waas mèt gein tiën paerd te haoje. En terecht want ich wis woeë ich väör ging, mer väör det te besjrieve, faele mich de wäörd. Dezelfde tied dae äöverdaag bekans sjtil haaj gesjtange, vlaog saoves wie eine sjtraoljaeger väörbie. Iër ich d'r erg in haaj, dansdje Karin en ich same in eine wieje krink op het plein väör de kèrk de waever: Falderietsa falderietsa faldera, enz. enz. Ich kreeg het benauwdj bie het idee det het waas aafgeloupe. Wie sjteviger ich mich aan mien haremdame vastheel, wie helder det besef mich pakdje. Ich kós waal griene.
Nao de allerlètste lètste 'falderietsa falderietsa faldera' begóste ein paar aangesjaote paters askruutskes oet te deile. Eine leep recht op ós aaf. Hae zat ierst Karin het kruutske väör de kop, daonao waas ich aan de bäört. De pater keek mich net get te lang aan en zat mich het askruutske mèt dees wäörd: 'Det waas het dan, Fritske. Het is aswoonsdig.' Hae drejdje zich óm en vertrok. Ich wis neet wie ich het haaj. Kindje dae miens mich en waat beteikendje zien wäörd? Karin leet mich los. 'Det waas, pap,' zag het. 'Ich mót nao hoes. Allein.'
2020, waek 9
