Ellie en ich lepe röstig door de bos. Op eine veersjpróng sjtóng ein koppel van oze doon häöre hóndj flink te borstele. Dae leet zich de behanjeling mèt taegezin gevalle. En dan zègk ich het nog netjes. De man waas neet groeët, mer heel de hóndj sjtevig aan de halsbandj vast. Ellie en ich haje ziene naam al van wied gehuerdj. Óm de haverklap klónk het: ‘Sjtank sjtil, Lempes. Blief sjtaon, Lempes. Braaf zeen, Lempes.’ Aan het saort taal waas te huere wie erg het baasje zich opreet äöver de hóndj. Ein streepke hoeëger op de sjaol van ergernis waas het al: ‘Noe doot dich èns ein minuut keduuk, sjtóm kaof.’ As de wiezer gans in het roeëd ging, kreeg de hóndj wäörd nao de kop gesjlingerdj woeë we ós vreuger väör móste beechte.
Het leek neet het juuste moment väör ein gesjprek aan te knuipe. Dus Ellie en ich wole al naeve häör doorloupe, wie de man zag: ‘Sjaftj uch mer noeët eine jachthóndj aan. Die loestere väör geine maeter. Allei, waerse prengel, noe veug dich èns. Ich doon dit väör het vrouwtje,’ zag hae taege ós. ‘Angers haaj ich dich allang aan de kantj gedaon mèt die haor van dich,’ foeterdje hae taege de hóndj. Dae keek sjöldjbewustj nao het vrouwtje. ‘Het is waal ein sjoeën biëst,’ zag Ellie. De vrouw keek Ellie dankbaar aan.
‘Jaomer genóg is het deer neet van emes angers,’ snoefdje de man. ‘Allei, nöt mormel. Af.’ Ellie deej eine traej trök. ‘Wae zeen pas ein half oer doondje,’ ging de man wiejer. ‘Kiek èns waat eine houp haor al óm ós haer ligkjt. Vintj gae det normaal?’ Het waas inderdaad zoeëväöl haor det se d’r ein klein kössesjloop mèt haats kinne völle. ‘Noe, mèt dae corona, duit mien vrouw mich thoes de haor,’ grauweldje de man. ‘Ich zit waal sjtil. Tot Mieks klaor is.’ Mieks keek hem van ónger oet aan en zag: ‘Het is det se braaf loesters, angers haaj ich dich allang aan de kantj gedaon. En aevel, doe bès gewuen jaloers op Lempes. Det dae waal nog haor haet.’
2021, waek 21
