Tösse Haelen, Heitse en Häör loog het Houtervèn. Dao zeen nog miense die d’r as kindj höbbe gesjaatstj. Ich moch d’r van thoes neet kómme, ouch neet in de zomer, want het vèn waas laevesgeviërlik. Waerdje mich vertèldj. Op de baom loog ein dieke laog módder die dich langzaam opzaog as se in het water terechtkwooms. As kindj haaj ich ein heilig óntzag väör het vèn. Regelmaotig kreeg ich d’r nachmerries van, altied dezelfde.
Ich zoch mèt ein maedje bie het vèn nao eine roeëje kaatsebal. Het waas gein maedje det ich kós. Woeëróm we same wore bie het Houtervèn en wie we dao kwome, weit ich neet. Mer we zóchte oze bal. Het maedje zoog hem het iërst ligke, ein sjtök van de kantj aaf. Zónger zich te bedinke, rendje het kindj het water in, mer wie het de bal haaj, kós het neet mier trök. Het begós weg te zakke en reep mich. Ouch ich leep zónger bezej het water in. Eders kier waerdje ich wakker, net väör we zoje verdrinke.
Eine vrundj van Ellie en mich kintj het Houtervèn good. Jaore trök haje we aafgesjpraoke det hae d’r èns mèt ós haer zooj gaon. Pas geleje waas het zoeë wied. Vanaaf de randj woeë oeët het water haaj gesjtange wèrkdje we ós mèt meute nao ónger. Door ein manshoeëg moer van lisse, varens, half vergange sjtruuk, netele en däör daaldje we aaf nao het deepste puntj. Ein prachtig wildj sjtök natuur. Zooj d’r nog water in het vèn sjtaon? De gróndj ónger oos veut vaerdje. Al wiejer zakdje we aaf in de kómp. De gróndj waerdje al get zómpig, mer waas nog vast genóg.
Wiejer ginge we, ich väörop, tot d’r natigheid óm mien sjoon begós te kómme. We sjpäördje väör ós oet en vónje ein paar sjaemel peulkes water. Det waas alles waat d’r van het machtig vèn nog äöver waas. De rest waas moeras en sjtruuk. Wie we trökginge, keek ich nog eine kier óm. Ich kreeg eine sjtoek in miene maag: op eine pool dae ich ierder neet haaj gezeen, dreef get roeëds.
2020, waek 29
