We zote in de wachtkamer van het zekehoes, ein vrouw en eine man en ich. Bekans zeker waas ich mèt mien 73 jaor de jóngste. Zoeë veuldje ich mich ouch. De man haaj al ein paar kiër deep gezuchdj. Hae keek óngedöljig op zien horloge. 'Tiën väör twelf,' zag hae. 'En ich hoof mich allein mer hie väör te melje.' Hae leet zien handj kieke. Die zoot half in het verbandj. 'De hechtinge gaon d'r mesjien oet, ein werkske van niks. Dao zit ich noe al diek twintjig minute op te wachte? Die dokters doon mer get.' De vrouw mós hooste en deej det hiel väörzichtig, mèt eine zakdook väör het gezicht. Automaties heel de man de hand mèt de ingepakdje vinger väör zien gezicht.
Ich trok de kraag van mien vest väör de móndj, as ein saort móndjkepke. Het waas ein automatiese reactie, aangewindj in diek twië jaor van corona. Wie de vrouw oetgehoosdj waas, zag ze: 'Gae hooftj neet bang te zeen. Ich höb mien boostersjpuit al gehadj. In Wiërt. Normaal ein half oer rieje van ós oet, mer we höbbe d'r èns zoeë lang äöver gedaon. De priksjtraot waas neet te vinje. Nörges hinge borde woeë de locatie op sjtóng aangegaeve. Ze vraoge d'r gewuen óm det nemes zich liëtj inente.'
Ich veuldje mich óngemaekelik. Zooj het dan toch kloppe waat dök äöver aoj miense waertj gezagdj? Det ze neet gauw cóntent zeen en äöver eder klein pisdink knaotere en klage. Det kós neet waor zeen. Dees twië miense zote in ein wachtkamer. Lichtelik wore ze zenuwechtig of ónzeker en wore ze neet zichzelf. Ich wool häör väörzichtig oetligke det ze de naam van seniore mèt häör geklaag gein gooj deenst beweze. Net toen waerdje ze allebei opgehaoldj, de man door de dokter zelf, de vrouw door ein verpleegster. Op de radio waas het noets van twelf oer begós. Ich sjrók. Ein half oer haaj ich hie al gezaete. Het kan medies neet, mer ich veuldje miene blooddrök oploupe. Het mós neet väöl gekker waere mèt det wachte. Angers ging ich aan de balie èns klage.
2022, waek 42
