Ellie en ich zote pas geleje te wachte op het terras bie Loetje in Bergen (NH). De naam deej mich drek dinke aan Linke Loetje, ein tamelik ónbetroewbaar sjtripfiguur oet de Volkskrant van lang geleje. Mer ouch aan eine aome van mich woeë ich gein actief herinneringe aan höb, óm het mèt de wäörd van Rutte te zègke. Loetje is troewes eine bienaam. Hae en mien tante zaliger wore neet lang nao de aorlog getrouwdj. Mer hae waas het huwelik al flot meug. In eder geval, hae waas in eine kiër de kloeëte op, wie se det in oos dialect zoeë plasties kins oetdrökke. Het huweliksdrama voltrok zich in Nederwiërt, in dae tied nog ein gewuen piëldörp woeë ederein alles van ederein wis.
Sjaemdje en sjanj in de familie van mien moders kantj. Bie ós thoes waerdje d’r noeët äöver gekaldj. Aaf en toe haolde ich as kindj de familiefoto’s oet de blikke trómmel. As ich dan vroog nao de miens op de trouwfoto naeve mien tante, zag mam det dae man waas weggegange. Dao mós ich het mèt doon. Doeëdzjwiege is ouch ein maneer van kalle, mer det haaj ich toen nog neet in de gate. Efeng. Wie ich in Vènlo aan de meao wèrkdje, zote d’r soms liërare van de tuinbouwsjoeël bie ós in de liërarekamer. Eine van die heet Loetje, eine calvinist, fien wie póppesjtróntj. Hae sjtóng achter mich aan de koffietaofel, wie mich ein sjuttelke oet de henj litsjdje.
In ein reflex zag ich ‘godverdomme’. ‘Nou,’ zag Loetje fien, ‘dien aojers haje dich waal èns moge opvoede.’ Pap waas doeëd, mam waas net veróngelöktj. Die valse zin mook eine duvel in mich wakker. Ich haaj de koffietas wie eine sjtein in de handj väör… Gelökkig lag eine collega ein handj op miene erm en vroog: ‘Frits, geit het?’ Dao mós ich op het terras bie Loetje aan dinke. Ich veuldje de pien die Fiene Loetje in Vènlo mich mèt zien lómp aordeil äöver mien aojers haaj aangedaon. ‘Zulle we örges angers haer gaon?’ vroog ich. Ellie sjtóng drek op: ‘Jao,’ zag het, ‘het trèktj hie.’
2021, waek 37
