Same lunche in Zuid-Limburg. Det waas het kado van eine vrindj väör miene verjäördaag. Hae organizeerdje d'r ein ganse daag ómhaer. We begóste mèt de St. Catharinakapel in Aod-Lemiers. Dao haet kunstenier Hans Truijen oet Klimmen prachtige sjilderinge gemaaktj taege de wenj en het plefónj van het kèrkske. Iërst dinks se: zeen hie wichter aan de gang gewaest? Mer as de gids het verhaol achter die creatie vertèltj, geit het kunstwerk laeve. Ich waas deep ónger de indrök. Woeë de lunch waas en woeë we daonao haer ginge, kan ich neet zègke. Ich zooj de identiteit kinne verraoje van de vrouw en de man woeëmèt we aan de kal kwome.
Ze sjproke ós aan en vroge woeë we vanaaf kwome. Oos dialect klinktj op sommige plaatse in Zuid-Limburg as ein vraemdje taal.'Oet de buurt van Remunj,' zagte we väör het häör neet te lestig te maken make. 'Dao kwoom mien moder oet,' zag de vrouw drek. Ze waas net as de man van oze laeftied. 'Mer ja,' zag ze. 'Ich höb häör eigelik neet gekindj. Ich waas vief wie ze sjtorf.' 'En is d'r gein noew moder gekómme?' vroog ich. Det waas precies de juuste vraog. 'Jao, mien vader is opnoew getrouwdj,' zag de vrouw. Ze keek ós wildj aan en sjödje mèt häöre kop. 'Mer det miens is noeët ein moder väör mich gewaest. Die mós mich neet en ich häör neet. Pap mós mèt häör trouwe van pesjtoeër.' Ze trok ein nöt gezicht en sjödje mèt häöre kop.
'Ich ging al jónk het hoes oet en wèrkdje mich op tot houfdverpleegkundige in ein zekehoes. Ein prachtige baan. Mer toen waerdje pap krank. Ich kós mien baan opgaeve en nao hoes kómme óm väör hem te zorge. Zoeë ging det in dae tied. Pap ging doeëd. En ich zoot mèt mien sjtiefmoder te kieke die óngertösse gans van de bein waas. Ze is hóngerd gewaore.' De ouge van de vrouw begóste te blinke. 'Wètj gae waat de hoesarts op het lètst taege mich zag? "Doe höbs het neet getroffe. Die verrèktj het gewuen väör d'r tösse-oet te gaon."
2025, waek 32
