Wie ich ein jaor of tiën waas, mós ich gaon geluive det Sinterklaos neet besjteit. Ich wis waal baeter, mer sjpeeldje het sjpelke mèt. Ein waek of veer geleje kreeg ich de bevestiging van mien geliek. Ellie en ich reje saoves laat nao hoes. Wie bekans altied, reej Ellie. De maon sjeen door de buim. Tösse de tek die baove de hoezer oetsjtoke, zoog ich taege de achtergróndj van vaal wolke de kop van ein paerd. Det waerdje ein gans paerd, mèt Sinterklaos d'rop. Baove op de vorst van ein twië-ónger-ein-kapwuening. Ich keek nog èns ekstra väördet ich reep: 'Kiek, dao op het daak. Sinterklaos!'
Ellie reej gewuen door en zag: 'Det lètste glaas waas te väöl väör dich.' Ich waas doeëdnuchter, haaj mer twië klein glazer wien op. Det zag ich ouch. Ellie heel het op minstens veer. 'Van die belle,' wees het mèt de henj op het sjtuur. Ich was de versjtenjigste en zjweeg. Wie we thoeskwome, sjtóng d'r ein fles wien aan de däör, ingepaktj in Sinterklaospapeer. "Proficiat, met je nieuwe boek," stóng d'r op het kaertje óm de flessehals, mèt as aafzender "Sint," 'Det haet hae net hie neergezatte,' zag ich taege Ellie. 'Mesjien haet Piet hem vertèldj det we óngerwaeges wore. Zuus se noe det Sinterklaos besjteit!' Ellie mook de däör aop en zag mèt naodrök: 'Ich dink det die lètste drie glaze te väöl wore.' Ich haaj geine zin väör mich te sjtraevele.
Op pekskesaovendj wore we ónger ós beije. Het fiëst mèt kinjer en kleinkinjer waas al iërder gewaest. Wie we nao bèd ginge, zat ich miene sjoon väör de sjaorsjtein, mèt ein gedicht väör Sinterklaos en ein verse maor väör het paerd. Sjmörges waas de maor weg en sjtóng d'r ein fles witte wien naeve miene sjoon. Dao loog ein breefke in mèt ein versje van twië regels: "Twee glaasjes per dag is je max/Anders wacht DE ZAK jou straks." 'Zuus se noe,' zag ich taege Ellie, 'det Sinterklaos besjteit.' 'Jao,' zag het . 'En dae sjpotj d'r neet mèt. Kiek doe mer oet. Het is gein lolletje in dae zak.'
2022, waek 49
