Ellie en ich sjtónge bie de Sint Elisabeth mäöle op de brögk te kieke wie het water oet de baek het mäöleraad leet drejje. Het waas ein prachtig gezicht, waterkracht op ein sjlum maneer ómgezatte in enerzjie. Het waas zoeër. Naeve ós sjtóng ein sjtèl van oze laeftied sjtil nao het geweldj van het water te kieke. De man haaj eine lange, geraofeldje baard, droog ein korte bóks mèt ein houthakkershaemdj en haaj bloeëte veut in de sandale. De vrouw droog ein lank kleid van bóntj Indian ketoen det zoeë leek weggeloupe van Woodstock. Van de angere kantj kwome ein oma en eine opa mèt ein kleinkindj van ein jaor of acht.
Natuurlik gebäördje d’r waat d’r altied gebäörtj as veer man äöver ein brögkleun hange en in het water kieke. ‘Opa, ich zeen niks,’ klaagdje het maedje. ‘Waat is hie?’ ‘Water,’ zag opa en hae mós mèt zichzelf lache. De man mèt de baard wees nao het mäöleraad en zag taege het maedje: ‘Kiek. Het water liëtj het raad drejje. Zoeë kins se sjtroum make, väör lampe te laote branje. In groep acht liërs se precies wie det wèrktj.’ De opa keek hem ein bietje getraoje aan, asof hae jaloers waas det eine wildjvraemdje zien kleindochter haaj aangesjraoke. ‘Groep acht,’ zag hae net get te hel. ‘Dan höb ich dich det allang oetgelagdj, Anna. Vanaovendj, nao het aete. Zoeë ingewikkeldj is det neet.’
Hae keek nao de sandale van de man en trok zien naas op. ‘Allang,’ herhaoldje hae nog èns väör de dudelikheid. Het kindj besjtudeerdje óngertösse noesjierig zien bloeëte veut. ‘Höbtj gae gein zök?’ vroog het belaefdj. ‘Ich höb gein kaoj veut,’ antjwaordje de man. ‘Dus ich hoof gein zök. Op de bloeëte veut loupe, is hiel gezóndj.’ ‘Doon wae oos zök ouch oet, opa?’ vroog Anna. ‘Niks d’rvan,’ keef opa. ‘Wae zeen neet gek. Of wils se krank waere?’ Hae keek de man oetdagendj aan. ‘Bloeëte veut zeen toch gezóndj,’ jengeldje, Anna. ‘Of neet?’ vroog het aan de man. ‘Jaowaal,’ zag dae. ‘Hiel gezóndj mer det ligktj opa dich waal oet, vanaovendj nao het aete.’
2021, waek 45
