Ellie en ich wore ószelf de väörige waek woonsdig aan het oetlaote. Dao geit het wanjele nao ein jaor corona waal ein bietje op lieke. Het waas de lètste daag van de verkezinge en het waas waterkaod, mèt eine zoere windj. Daoväör lepe we in het dörp tösse de hoeze. We kwome naeve de kèrk en het parochiehoes. Det ligktj taege de kèrk aangeboewdj. Dao waas het sjtumbureau woeë Ellie sjmörges nog haaj gesjtumdj. Eine aojere man kwoom vanoet de zie-ingank van de kèrk oze kantj oet. Ellie kós hem van de Zónnebloom. ‘Zoeë,’ zag dae miens. ‘Noe kinne ze in Den Haag weer väöroet.’
‘Gae höbtj gesjtumdj?’ vroog Ellie. ‘Jao,’ zag de man. ‘Ich sjlaon noeët äöver.’ We sjtónge op ein plaats woeë de windj zich flink leet veule. Ich wool wiejer loupe, mer de man zag taege Ellie: ‘Noe wils se zeker ouch nog gaer weite op waem ich höb gesjtumdj? Vraog mer geröstj as se wills. Ich zègk het toch neet.’ ‘Maaktj uch neet óngeröstj,’ antjwaordje Ellie. ‘Ich hoof het neet te weite en ich vraog het ouch neet.’ De man keek mich èns sjeif aan. ‘Geluifs doe det?’ Ich haaj het kaod en haaj geine zin in dae rare kal. ‘Waat mót ich geluive?’ vroog ich. ‘Waat dien vrouw zaet,’ antjwaordje hae ein bietje krubbig. ‘Det die neet wiltj weite op waem ich höb gesjtumdj.’
‘As Ellie det zaet,’ zag ich, ‘dan geluif ich det. Woeëväör zooj ich det neet doon?’ ‘Ómdet het neet waor is,’ zag de man. ‘Ederein wiltj weite op waem emes angers sjtumtj. Det is normaal. Of is dien vrouw döks neet normaal?’ Det waas neet vruntjelik van hem, mer ich zag: ‘We wille het allebei neet weite.’ ‘Het interesseertj ós neet en sjtumme is geheim. Det respectere we.’ ‘Ich wil het uch waal vertélle,’ zag de man. ‘Nae, nae,’ wimpeldje Ellie aaf. Geheim is geheim. Het pakdje mich ónger de erm: ‘Kóm jóng, we loupe wiejer.’ ‘Gae moogtj het geröstj weite,’ reep de man ós nao. ‘Op dae van Naer. Wie hètj dae ouch weer?’ Ellie drejdje zich óm: ‘Lindeboom.’
2021, waek 12
