Ellie waas mèt de fiets eweg. Ich waas al bekans thoes van mien coronawanjeling. Oet ein sjtraot links kwoom ein jóng vrouw in ein sjtrak, kort, wit bukske. Dao waas neet naeve te kieke. Ouch ómdet ich vanwaege probeleme mèt mien aevewicht good op de sjtoep recht väör mich mós lètte. En juust dao leep die vrouw, soepel mer naodrökkelik, asof ze haaj liëre loupe aan ein academie väör elegant bewaege. Häör gans achterlief leep mèt, väöral häör batse. Bie edere sjtap väöroet roldje die in ein taegegesjtèldje bewaeging van links nao rechts. Het haaj zónne natuurlike cadans det ich mich pienlik realiseerdje wie houterig ich zelf leep. Het waas ein aansjtaekelike samenwèrking die op danse leek. Ónwillekeurig veuldje ich aan mien batse: miene leve god, waat ein houterigheid. Wie haaj ich ouch kinne haope det mien batse zoje danse?
In miene jónge tied haaj ich ein sjpaor van blauw tiëne achtergelaote bie de maedjes die het gewaogdj haje mèt mich de vloer op te gaon. Ich realiseerdje mich det het vraemdj mós oetzeen väör emes dae mich nao het achterwerk van die vrouw zoog kieke. Det ich neet angers kós, wis nemes. Haaj ich mich mótte ómdrejje en örges haer mótte loupe woeë ich neet hoofdje te zeen? Ik haaj nao links kinne kieke in plaats van väör mich oet. Mer dan haaj ich mich gegarandeerdj örges de haof in geloupe. Haaj ich te väöl nao rechts gekeke, dan waas ich van de sjtoep op de waeg gekukeldj. Groeëte kans det ich dan de kop kapot waas gevalle, of eine erm haaj gebraoke.
En waat zoje de miense dan höbbe gezagdj? ‘Zeker neet opgelètj en allein mer nao det vroumes gekeke.’ Ich weit wie miense zeen, ich bèn d’r zelf eine. De vrouw sjloog rechts aaf. Ich mós door, mer keek häör ónwillkeurig nao en sjtrukeldje van de sjtoep. Eige sjöldj natuurlik. Wie ich mèt ein gaat in de bóks thoeskwoom, zag Ellie: ‘Höbs se nao ein sjoeën vroumes loupe te kieke?’ Ich haaj flink de vot in en zag: ‘Jao! En het waas ein kapotte bóks waerd.’
2020, waek 28
