Wat moet je nu schrijven in een column als er een oorlog is uitgebroken op 1500 kilometer afstand van Midden- Limburg. Op een afstand die gelijk is aan een reis naar Rome. Al een maand lang zien we beelden die ik alleen ken uit de verhalen van mijn ouders of films en foto’s van de tweede wereldoorlog. Gruwelijke beelden waar we ieder jaar op 4 mei bij stil staan in de hoop dat die nooit meer terugkomen in ons land. Beelden die we heel vaak op tv zien maar dan in landen ver weg. Dat het nu zo dichtbij is maakt het voor mij toch anders.
Aangrijpend vind ik vooral de tv-beelden van de miljoenen ontheemden mensen die huis en haard hebben moeten achterlaten. Van mijn ouders die zelf geëvacueerd zijn in de tweede wereldoorlog weet ik dat dit toen op hen een diepe indruk heeft gemaakt. En langzamerhand zien we die vluchtelingen binnenkomen in ons land. Vrouwen, kinderen en ouderen die gevlucht zijn en nu opvang zoeken in Nederland. Ze krijgen in ieder geval een hartelijke ontvangst. Zo is de actiegroep Leudal Helpt erin geslaagd al veel hulpgoederen te verzamelen en richting Oekraïne te sturen. Er wordt in alle gemeenten druk gezocht naar woonruimte zodat de vluchtelingen snel een zo normaal mogelijk leven kunnen gaan leiden.
En dat normale leven komt in Nederland langzaam ook weer op gang. De laatste beperkingen door de corona zijn opgeheven. Twee jaar lang hebben we gesnakt naar het herstel van het normale leven. Tijdens de carnaval hebben we voorzichtig al geroken aan een samenleving zonder beperkingen. En nu kunnen we dus losgaan. Als wethouder heb ik kunst en cultuur in mijn portefeuille. Twee jaar lang heb ik alleen financiële bijdrages mogen leveren om te proberen de sector overeind te houden. Aan de aankondigingen van vele voorstellingen merk ik dat de hard getroffen sector alles uit de kast haalt om ons na twee jaar stilstand weer voluit te laten genieten. En ik ga daar zeker gebruik van maken en nodig u uit om dat ook te doen. Laten we gaan genieten van wat ons aangeboden wordt de komende tijd. We kunnen daarmee ook onze waardering laten zien voor de artiesten en kunstenaars die twee jaar in de wachtstand hebben gestaan.
Ook mijn eigen leven begint na wekenlang beheerst te zijn door verkiezingsactiviteiten weer normaal te worden. De weekenden werden de laatste weken gevuld met onder meer het maken van flyers, posters en rondbrengen en ophangen daarvan. De flyers en posters kunnen weer vier jaar de kast in en we kunnen ons weer gaan inzetten met een nieuwe gemeenteraad om onze gemeente nog mooier en beter te maken. Dus heb ik nu ook weer tijd om met vrienden af te spreken. Dat hebben we dit weekend ook gedaan door een vriendendag te organiseren. En omdat de meesten van ons dit jaar de gezegende leeftijd van 60 bereiken, hebben we er een nostalgische dag van gemaakt. Onder meer hebben we het museum terug in de tijd in Horn bezocht.
Dat is trouwens een aanrader als je even terug wilt in de tijd en ook dit museum heeft het in coronatijd moeilijk gehad. Na zo’n bezoek zou je bijna terug willen naar je jeugd. De gezamenlijke maaltijd eindigde met een bakje Saroma. Kent u deze pudding gemaakt van een zakje poeder met wat melk nog? In onze herinnering was dit het hoogtepunt van de maaltijd in de jaren 70. Het was nog lastig om een pakje Saroma te krijgen maar gelukkig biedt internet daarvoor de oplossing. Midas Dekker heeft ooit gezegd: “Wie naar zijn jeugd terugverlangt, heeft een slecht geheugen.” Nou dat klopt in ieder geval voor Saroma. Want na een paar happen van de Saroma pudding was iedereen het erover eens dat vroeger echt niet alles beter was.
