U heeft het in uw leven vast weleens gedaan, een pelgrimstocht. Tenminste … de oudere lezers. Ik zie de jeugd van nu niet gauw uit volle spontaniteit zo’n tocht ondernemen, om ergens kaarsen op te steken. Zelfs al is het maar een paar kilometer … men gaat toch liever op de bank spelletjes zitten doen, met zijn/haar telefoon of met de allernieuwste Nintendo Switch?
Natuurlijk, waar bemoeit die vent zich godbetert mee? En natuurlijk is het zo dat ook de oudere jongeren dit graag doen, en dan weer de jonge ouderen en weer later de oude ouderen … en ga zo maar door … ik typ dat gewoon om eigenlijk min of meer de aandacht te trekken. En om er zo voor te zorgen dat mensen er niet te snel overheen lezen. Want dat gebeurt mij ook regelmatig, maar ja … met slechtere ogen kun je nu eenmaal niet alles even compleet behappen.
Op een dag denk je eraan, je wilt het gaan doen en dan ga je het ook echt tot uitvoer brengen: een pelgrimstocht van de Schoorkapel te Schoor naar Kapel In ’t Zand te Roermond. En ’t was eigenlijk maar een halve pelgrimstocht, maar dat mocht de pret niet drukken. 25,5 kilometer lopen in 4.44 uur looptijd is eigenlijk al meer dan genoeg voor de moderne pelgrimswandelaar. Een gemiddelde van 5,4 km per uur wel te verstaan … en dat is voor degenen die zich rijkelijk in de getallen en algebra bezighouden, geen slechte irrationele gewaarwording.
Op 22 mei jongstleden trok ik samen met vijf gelijkgestelden de dappere schoenen aan en liepen wij geheel onverdroten van Schoor (buurtschap van Nederweert) naar Roermond. Iedereen met zijn of haar eigen verhaal. Met zijn eigen gedachten vol vreugdige en verdrietige momenten, maar gezamenlijk waren wij vast van plan om het doel – met al zijn hobbelingen – te behalen en dit in een zulke schoonheid van opeenstapelingen te doen dat zelfs J.W. Rowling, de schrijfster van de Harry Potter-boeken, dit in een grote mate van eindeloze jaloezie zou laten uitbarsten.
Want hoe doe je dat, het constant doorlopen, opletten, je gedachten ordenen, terwijl je zelf niet goed hoort en ziet? Simpel, het was miezerig weer. Dus na de eerste (overdekte) pauze in een eenvoudige locatie in het Nederweerter land, deed ik mijn spraakprocessor af die bij mijn cochleair implantaat hoort. Het apparaat zou anders te vochtig worden en op die manier kon ik mij ook beter concentreren op het wandeltempo. Dat lag door het gebruik maken van de nordic walking-poles best hoog. En na die eerste pauze kwamen wij op een gegeven moment in een sprookjesachtig woud, dat mij terstonds aan het park van paleis Het Loo en aan de wouden uit de Harry Potter-films deed denken.
Bij de tweede pauze bleek maar waar hoeveel naastenliefde er zich ontplooit bij mensen, die op hun eenvoudige wijze hun brood verdienen … we mochten even pauzeren in de kantine van een van de autogarages die men ginds rijk is. Hoe absurd en tegelijk blijmakend voelt het dan om je boterhammekes op te eten tussen de autobanden van Pirelli, waar ene M.V. nog een appeltje mee te schillen heeft? De derde maal dat wij onze rust namen, viel het niet eens tegen om de koude wind de koffie en appeltaart tot ons te nemen, zo vol zit men dan onder de indruk van het gelijkwaardige doel.
En ik had ’t nog willen hebben over de vergelijking met dit en het Millionair Dollar Quartet. Vooruit dan! Op een dag kwamen Jerry Lee Lewis, Carl Perkins, Elvis Presley en Johnny Cash bij mekaar … 65 jaar geleden … en speelden enkele uren hun hits uit die tijd. De vanzelfsprekendheid van die legendarische opnamesessies is geheel inherent aan onze prachtige pelgrimstocht, waarvan wij hopen dat het de gestelde doelen zal bereiken. En waarvan wij hopen dat dit inspirerend voor anderen zal zijn.
Werner Bloemers, juni 2021.
En ’t was eigenlijk maar een halve pelgrimstocht, maar dat mocht de pret niet drukken. 25,5 kilometer lopen in 4.44 uur looptijd is eigenlijk al meer dan genoeg voor de moderne pelgrimswandelaar.
Want hoe doe je dat, het constant doorlopen, opletten, je gedachten ordenen, terwijl je zelf niet goed hoort en ziet?
