Columns

De weg kwijt

Niemand hoeft hier van zijn geloof te vallen, maar hoe vaak zijn we niet op het verkeerde been gezet door onze opvoeders? Neem als voorbeeld dat prachtige Bijbelboek Genesis. Als kind lustten wij er wel pap van. Het spannende verhaal over het ontstaan van de wereld en de allereerste menselijke capriolen toverde dieprode blossen op onze wangen.

We zagen mooie plaatjes van een gespierde Adam en een verleidelijke Eva mét vijgenblaadje onder de appelboom, en van Kaïn en Abel die elkaar de hersens insloegen. Kortom heerlijk opwindend en ruig gedoe. Maar het is natuurlijk wel een boek dat achteraf is geschreven. Direct na de schepping was er immers nog geen inkt en papier, laat staan dat Adam en Eva schrijfles hadden gekregen. Dan zou een schooljuf of -meester de eerste mens zijn geweest en dat lijkt me stug.

Omdat de mensheid nogal lijdt aan een selectief geheugen moeten we hier en daar wel beducht zijn op een misser. Een enkel foutje heb ikzelf kortgeleden proefondervindelijk vastgesteld en ik zou de schriftgeleerden willen verzoeken op dit punt een correctie te overwegen. Het verhaal van de verboden appel en een stoute Eva die daarvan snoept, lijkt verkeerd opgeschreven. De geliefden zijn volgens mij het paradijs niet uitgeknikkerd. Zo zit de Schepper niet in mekaar, er moet sprake zijn van een vervelende misvatting.

Mijn theorie is dat Adam en Eva in de Hof van Eden een verkeerde afslag hebben genomen en de weg zijn kwijt geraakt. Dat kwam zo: Eva ging voorop, want Adam had behoorlijke pijn in zijn zijde. De rib waaruit Eva was voortgekomen speelde flink op. Eigenlijk wilde hij niet gaan wandelen, maar Eva hield, tikkeltje eigenzinnig, voet bij stuk. Die karaktereigenschap is in het vrouwelijke DNA verankerd. Bekend feit. Dat is bewijsstuk 1.


Slimme aap

Nu Adam wel mee moest, had hij een panoramische route in gedachten langs pittoreske meertjes en door mooi duingebied. Eva wist een andere mooie weg en nam zelfbewust de leiding. Adam had onvoldoende puf voor tegengas want die verrekte rib zat hem dwars. Het koppeltje -u raadt het- raakte al snel het spoor bijster, schuifelde langs diepe afgronden en klauterde over bergkammen, maar kwam uiteindelijk toch vast te zitten in de jungle.

De weg terug naar het paradijs was volkomen onvindbaar. Dankzij een behulpzame, slimme aap wisten zij de jungle gelukkig veilig achter zich te laten en settelden zich in het tweestromenland tussen Eufraat en Tigris. De kop van die aardige aap is vele eeuwen later ergens in de buurt opgegraven. Sporenonderzoek met hoogwaardige technieken legde de hele geschiedenis onweerlegbaar bloot. Daar komt ook de uitdrukking “de aap uit de mouw” vandaan. Dat geeft bewijsstuk 2.


Vrolijk meisjesboek

Voor het afsluitend bewijs van mijn stelling ‘Eva heeft niet fout gesnoept maar was de weg kwijt’ ga ik naar de tegenwoordige tijd. Geïnspireerde lezers mogen aanvullend bewijs uit persoonlijke ervaringen naar HALLO inzenden, want als het boek Genesis herschreven moet worden, is dat natuurlijk geen kattenpis. Alle getuigenissen helpen in zo’n geval. Enkele weken geleden fietsten R. en ik bij Brielle, omgeving Rotterdam. De bordjes van de fietsknooppuntenroute zouden ons door de Hollandse polder loodsen. R. ging kordaat op kop, de neus parmantig in de wind. De vroege middagzon gaf het roodbruine haar een schitterende, koperen glans. Ik keek naar de perfecte omslag voor een vrolijk meisjesboek. Zelf sukkelde ik achteraan; ik had namelijk wat last van steken in de zijde. Na een kilometer of vijftien veranderde een wonderschoon landschap in een stinkend, goor pad langs een vierbaans autoweg.

‘Zitten we wel goed?’ vroeg ik met duidelijke twijfel in mijn stem. ‘Het bordje stond deze kant op’ reageerde R. lichtelijk gepikeerd omdat ik haar richtinggevoel ter discussie stelde. Ook goed. We passeerden oneindige rijen olieterminals, fabrieken, raffinaderijen en containeropslagplaatsen. Wij snoven allerlei verdachte luchtjes op en beleefden 20 lange Maasvlakte-kilometers een grauwe chemisch-industriële sightseeing. Uiteindelijk gooide R. deemoedig de handdoek in de ring. Algehele capitulatie. Bewust van het historische moment haalde ik plechtig mijn smartphone tevoorschijn. De evenknie van Eva was hopeloos verdwaald. Google Earth leverde genadeloos bewijsstuk 3.
 

Ben Ubachs

Ben Ubachs werd geboren in Maastricht. Hij was journalist, ondernemer en is nu freelance schrijver. Sinds 2013 woont hij in Baexem. Daar kijkt hij met af en toe gefronste wenkbrauwen om zich heen. Mild en humorvol, af en toe ook wat scherper, legt hij in HALLO Magazine zijn indrukken vast en houdt de lezers een spiegel voor. Feiten en fictie vullen elkaar daarbij naadloos aan.