'De wèkker is aafgeloupe,' zag Ellie. Het sjtoekdje mich aan. 'Opsjtaon.' Ich waas duf en meug, mèt ein laamlenjig geveul in mien gans lief. Ich hoofdje neet te hooste, neet te neeste, haaj gein kael- ein ouch gein koppien. 'Det vèltj in eder geval mèt,' dach ich, 'geine griep.' Ich sjtapdje mèt taegezin oet bèd. Det wool ich tenminste, mer wie ich de aovendj te väöre in bèd waas gesjtaptj, waas ich vergaete mien sjoon aan de kantj te zitte. Dus ich sjtapdje letterlik mèt de verkierdje bein oet bèd en trooj mèt de voot half op eine sjoon. Dae sloog óm en ich sjaot väöräöver. Ich probeerdje mich nog recht te haoje en greep mich vast aan het nachtlempke.
Det haaj ich zelf oeët opgehange, dus erg degelik waas det neet gebäördj.
Het lempke sjaot los van de moer, ich bleef mèt de pols in de kabel hange, sjtruukeldje de angere kantj oet en kós mich nörges mier aan vastgriepe. Volges Ellie höb ich gevlookdj, mer det weit ich neet mier. Ich kan het mich waal väörsjtèlle, want ich landje taege Charlotte. Det is de naam van de kaptaofel die aan miene kantj van het bèd sjteit. Het waas ein noeëdlanjing en miene noeëd waas groeët. Charlotte haaj mich opgevange mèt eine punt van het glaze blaad, vol op ein plaats woeë se as man kwetsbaar bès. Det het pien deej, leet ich dudelik merke. Ouch het kruuts kan ein kruuts zeen.
In miene ozel mós ich dinke aan het verhaol van de Vos Reynaerde oet de 13dje iëuw, wie geistelike nog getrouwdj wore. Tibeert de kater haet de pesjtoeër mèt eine sjlaag van ziene klauwpoeët half gecastreerdj. Mevrouw pesjtoeër sjteit te jónkere det ze noe niks mier aan hem haet as man. Mer Reynaerd zaet: 'Mèt eine klaepel kins se ouch de klok loeëje.' Of Ellie det verhaol haet gelaeze? Broeëdnuchter zag het: 'Dao haet Charlotte dich flink te graze. Ich zal väörluipig waal op ein huitje mótte biete.' Ich zjweeg. Wie ich de gezèt oet de brevebös haoldje, waerdje mich alles dudelik: Vriedig, 13 miërt, 2020.
Waek 12, 2020
