Thorn is een geliefde plek om rond te kuieren. Wanneer de ochtendnevel een zachte deken over het witte stadje en omringende weilanden legt, is niks heerlijker dan een vroege wandeling. In deze contreien waar historie en natuur samenvloeien is vandaag genoeg tijd voor overpeinzingen die aan het eind van een jaar opborrelen. Allemaal kijken we graag even over de schouder terug wat het oude jaar heeft gebracht, om vervolgens goede voornemens te stapelen voor het nieuwe jaar.
Idioterie natuurlijk. Wie werkelijk denkt dat een pietepeuterig momentje van bezinning in de laatste decemberweek het morele kompas in de juiste richting zet, is naïef. Reflectie en bezinning dienen als een constante in ons actieve bewustzijn te wortelen; goede voornemens zijn geen eindejaar bonus.
Altíjd ogen open houden, niet alleen de laatste week, en vooral verder kijken dan de eigen voordeur.
Nederland is een prachtig land maar het is niet alles goud wat er blinkt. Ook het rijke Nederland kent stille armoede, alleen zien we die niet. Quirien schreef er de vorige Hallo Magazine/Online.nl treffend over: ‘deil dien gelök’. Tel je zegeningen en deel je geluk.
Het dividend van een vroege wandeling is een frisse geest en een gezonde vermoeidheid. Wanneer de lange ochtend traag over de rand van de middag kantelt, beiert de klok in de toren van de oude stiftskerk en begint een lege maag te knorren. Op de plek waar in vroeger tijden boeren, burgers en buitenlui bij het luiden van het angelus het werk onderbraken voor een kort gebed, zoek ik weinig devoot meteen een restaurant op. Geloof ontwikkelt zich ook bij mij als een tegengestelde springprocessie naar Echternach, drie stappen terug en twee naar voren.
De oude bron raakt zo meer en meer uit het zicht.
Hoe dan ook, de buitenlucht maakt hongerig en deze sterveling heeft een opkikkertje wel verdiend. Centraal in het witte stadje, nagenoeg onder de vleugels van de beschermheilige St.-Michaël, zijn enkele sfeervolle uitspanningen waar een vermoeide reiziger kan neerstrijken.
In het restaurant is nog een vrij plekje. Ik val meteen met de neus in de boter. Het lijkt alsof de Efteling van Kaatsheuvel naar Thorn is verplaatst. Een knokige vrouw is in gezelschap van een rondbuikige goedzak met een bol gezicht. Het mens zit een tafeltje verder, half gedraaid met de rug naar me toe. Slordige slierten haar belemmeren een goede kijk op het gezicht, maar ik vermoed dat Eucalypta hier is geland. Gegarandeerd dat ter plekke een afstotelijke haakneus voorzien van forse wrat met stekelige haartjes boven een bord soep hangt. Bij het betreden van het restaurant dacht ik trouwens in het fietsenrek tussen de e-bikes een bezemsteel te hebben gezien. Griezelig.
De vrouw kakelt op snibbige toon een voor mij onverstaanbare litanie, maar Holle Bolle Gijs vertrekt geen spier van zijn gezicht. Hij houdt zich Oost-Indisch doof. Kortom een vent waarmee je de oorlog kunt winnen. Maar waar hij het lef vandaan haalt om het serpent zo rigoureus te negeren is me een raadsel. Totdat het mysterie zichzelf oplost. De vrouw schakelt een octaaf hoger en produceert lieflijke, klakkende geluidjes. Uit haar handtas grabbelt ze iets en legt het onder de tafel. Een mollig hondje, verscholen achter de benen van bolle Gijs, hobbelt naar voren en schrokt een handvol brokjes op. “Alleen als je braaf bent, krijg je wat lekkers.
Dat was onze afspraak vanmorgen” kirt Eucalypta.
Het beestje kijkt trouwhartig naar zijn bazinnetje. Het gelaat van de veronderstelde heks heeft engelachtige trekken en ik herken Alice in Wonderland. Niets is wat het lijkt. Ik bedenk dat het loslaten van vooringenomenheid een goed voornemen is. Voor 2019 en natuurlijk ook erna.
