Ellie en ich haje ein sjtök gefietstj. We kwome bie ein terras woeë miene fiets neet wiejer wool. Ich haaj te loestere. Het waas vol, mer gelökkig ginge d’r twië taofels net eweg. Eine kwetterendje groep bejaarde. Al mót ich väörzichtig zeen mèt det waord. ‘Senior’ of ‘miense van de derdje laeftied’ klinktj baeter. Dinke sommige. Het is mer waat se dichzelf wies wils make. Ein aoje kast waertj geine noewe kast door hem antiek of vintage te neume. Efeng. De groep bejaarde besjtóng oet ein man of twelf. Ze kwome op ós aaf geloupe want ze haje häör fietse sjtaon woeë Ellie en ich die van ós wole neerzitte.
Hie baove höb ich het waord ‘antiek’ geneumdj. Det duit mich dinke aan ein aod leedje det iëwig jónk blieftj: Dao zitj muziek in antiek. In deze groep seniore zoot muziek väör ein ganse famfaar. De eine wis nog mier as de angere en leet det huere ouch. De motor van eine auto dae väörbie reej kwoom neet baove het gekwetter oet. Det ging mer door, ouch wie ze häör fietse van het sjlaot haoldje. Ein vrouw, die dudelik eine gangmaeker waas, bekeek oos fietse asof ze die wool koupe en zag: ‘Ich zeen het al. Gae zeetj Foekers.’
Ellie keek mich aan en ich keek Ellie aan. Foekers? Dao haje we nog noeët van gehuerdj. Noe kómme we ouch nörges, dus zoeë gek waas het neet det we neet wiste waat Foekers zeen. Laot sjtaon det we wiste det wae zelf Foekers wore?! Óngertösse sjtónge die èlf angere óm ós haer te lache. Dus Ellie vroog: ‘Waat zeen det, Foekers?’ Natuurlik waerdje d’r weer ierst gelache väör de vrouw zag: ‘Foekers? Wètj gae det neet? Fietse Op Eige Kracht. Zónger elektriese motor. ‘Wae allemaol,’ wees de vrouw. ‘Sjtief knäök of neet, wae fietse zónger elektriese doping.’ ‘Behalve ich,’ reep ein vrouw achteraan. Ich bèn EO’er en toch katholiek. Elektriese Ondersteuning!’ Ze mook ein kruutsteike en wees nao de batterie achter op de draeger. De ganse groep kreeg de sjlappe lach. Ellie en ich wore toe aan get sjtevigs.
2018, waek 29
