‘Greun is neet mien kläör,’ zag de man taege de vrouw. Ellie en ich zote aan het täöfelke naeve häör in de sjeem. Het waas zeker dertig grade, mer mèt ein lekker glaas witbeer waas het te doon. Zón zin die op ein terras kumtj aanwejje, haet waal get. Bie mich kwome vraoge nao baove äöver greun. En ouch: waat is dan waal de kläör van dae man? Ellie keek mich èns aan. Ich zoog aan zien gezicht det het hetzelfdje dach as ich. De vrouw drónk aan häöre bitter lemon en zag: ‘Wiezoeë, greun is neet dien kläör?’ De man haoldje de sjouwers op. ‘Greun duit mich dinke aan sjpinazie. En ich haoj neet van sjpinazie.’
De vrouw bloos väör zich oet. ‘Doe hèls ouch neet van roeëdmoos,’ zag ze. ‘En toch dreugs ze altied roeëj óngerbókse.’ ‘Det is get angers,’ verdedigdje de man zich. ‘Mien óngerbókse zeen echt roeëd. Wie tomate of roeëje paprika. Roeëdmoos haet eine verkierdje naam. Det is mier paars. Dao haoj ich ouch neet van, van paars.’ De vrouw drónk weer aan häör glaas en zag: ‘Wie kums se dao inèns bie, óm äöver greun te beginne?’ De man sjödje ziene pils in eine kier nao binne, zat zien glaas neer en wees mèt de kop sjuun nao väöre. Dao zoot ein jónk sjtèl, paaf in de zón. We zoge häör allein van achter.
Het maedje haaj get aan mèt eine bloeëte rögk. Het haaj prachtige, lang, oranje-roeëd, gekroldje haor. Die sjtraoldje in de zón wie ein zón. De jóng droog ein sjiet-greun poloshirt. Óngeluifelik waat ein sjmaerige kläör greun. Het maedje mós waal erg väöl van dae jóng haoje det het zich neet sjaamdje väör mèt die prachtige haor naeve det vèttig greun te zitte. Ich wis neet det oranje-roeëd zoeë sjoeën kós zeen. Ik keek nog èns. Oranje-roeëd. Waat ein hemelse kläör! ‘Det maedje mót waal naovenantj knap zeen,‘ zag ich taege Ellie. Het keek mich sjeif aan en zag: ‘Pei, loup d’r haer. Dan wèts se het.’ Ich kreeg ein roeëj kläör wie de óngerbókse van de man naeve mich.
2018, waek 30
