We mogen weer op het terras zitten. En dan doen we dan ook. Het weer probeert nog roet in het soms met de eten te gooien. Hadden we de afgelopen jaren een hartstikke zonnige lente dit jaar is het koud en nat. Maar als je maanden hebt gewacht dan zijn we ondanks de kou niet te houden. Dan doen we de winterjas aan op het terras. En we zetten de terrasverwarming gewoon nog wat standjes hoger.
We mogen weer op vakantie. Onze minister president had dit nog niet uitgesproken of er was een stormloop op de reisbureaus. Ons land staat nog steeds hoog op de lijst van landen met een hoog risico. Desondanks willen we allemaal toch weg. We zijn het thuis zitten zat. De vakantieparken en campings in Nederland waren al volgeboekt maar we plannen nu ook al vakanties in het buitenland omdat we denken dat we tegen die tijd weer mogen.
We mogen weer sporten. We kunnen weer samen sporten weliswaar zonder publiek en zonder wedstrijden. We mogen zelfs binnen in de sportschool met maximaal 30 personen. Er waren zelfs sportscholen die precies om 00.00 uur open gingen omdat we weer kunnen. Ik zelf hou van zwemmen en ook dat mag weer binnen.
We mogen weer winkelen zonder afspraak. En daarom mogen ze weer komen. Nou eigenlijk mogen ze niet komen want er mag alleen naar Nederland gereisd worden voor noodzakelijke zaken en niet voor boodschappen doen. Toch staat er op de Duitse dagen inmiddels weer een file van een half uur voor het outletcenter in Roermond. Het is alsof de winkels daar hun spullen gratis weg geven zoveel bezoekers zijn er. Of komt het omdat we met zijn allen opgesloten hebben gezeten. Daardoor hadden we de kans om in onze joggingbroek en t shirt dagenlang rond te sjokken. Maar nu weer naar buiten mogen moeten we er toch weer wat meer toonbaar uit zijn.
Gelukkig past allemaal net. We mogen weer op vakantie, we mogen weer sporten zijn we net op tijd onze corona kilo’s kwijt raken en we mogen weer winkelen. Als we elkaar straks dus weer mogen ontmoeten dan zien we er helemaal toppie uit en hebben we ook nog vakantieverhalen die we kunnen delen.
We mogen weer voetbalhelden toe juichen. Nou ja eigenlijk niet maar als ons club kampioen wordt gaan we dat gewoon weer vieren. Dan komen we met duizenden mensen naar het stadion om onze helden toe te juichen. Optreden daartegen doet geen enkele burgemeester. De Amsterdamse burgemeester maakt telkens de afweging of de corona maatregelen worden nageleefd en als dat niet gebeurd wat de gevolgen van de openbare orde zijn als er wel opgetreden wordt.
Er mogen weer meer mensen gevaccineerd worden. Langzamerhand worden steeds meer mensen die dat willen gevaccineerd. Daardoor lopen die mensen nog maar een heel klein risico dat ze ziek worden door het corona virus. Zeker nu de kwetsbare groepen als eerste gevaccineerd worden kunnen we langzaam maar zeker toe naar een samenleving waar we steeds meer mogen.
Als straks weer alles mogen dan vraag ik mij af of we straks ook nog alles willen. In mijn omgeving merk en hoor ik dat de gedwongen opsluiting en beperkingen in het doen en laten tot nadenken heeft gestemd. Als we weer op vakantie mogen reizen we dan nog steeds duizenden kilometers of hebben we gemerkt dat ons eigen land nog zoveel te bieden heeft. Gaan we nog iedere dag naar ons werk of hebben we toch gemerkt dat soms thuis werken toch ook wel heel fijn is. Blijven we nog steeds alles via internet bestellen of gaan we echt de lokale ondernemers steunen door bij hen te gaan kopen. Blijven we applaudisseren voor onze zorgverleners en hen waarderen of wordt het toch weer een beroep wat een roeping moet zijn.
Nu weer mogen kunnen we dus echt werk maken om dingen anders te gaan doen zoals we ons voorgenomen hebben toen we niks mochten. Ik ben benieuwd wat er van die goede voornemens overblijft als straks weer alles mag. Hopelijk hebben die goede voornemens een langere houdbaarheidsdatum dan de gemiddelde Nieuwjaar voornemen.
