Ellie en ich zote in de wachtkamer van de dokter. Ich kós de miens neet dae taegeäöver ós zoot. Hae waas get jónger as ich en droog ein haemdj zónger moewe. Zien sjtevige baove-erm zote vol tattoes van ónbekindje teikes. Ein bietje geheimzinnig zoog het oet. Net wie de man zelf. Dae leek op eine äövergeloupe indiaan oet ein cowboyfilm. Hae zoog d’r neet oet wie emes dae al waekes mien columns opzeuktj op inernet. Mesjien höb ich mich dao nöt aan verkeke.
Twië vlege zote zich nao. As d'r ein vlegebèd waas gewaest, wore ze dao-in terecht gekómme. Noe waas het tv-sjerm de plaats woeë ze zich väör efkes aan ein äövergove. Ein paar tèlle later ginge ze weer eder häöre eige waeg. De eksotiese man haaj het neet gezeen. De jóng vrouw die net binnekwoom ouch neet. Ze kóste zich waal, de vrouw en de man. Zuuj zoot nog neet tegooj of hae zag: 'Alweer in verwachtig, Marietje?' Het klónk väör mien geveul ein bietje as ein verwiet. Asof hae de pap van Marietje waas en zien dochter flink aankalde, ómdet het väör de zoeëväölste kier in verwachting waas van weer eine angere kaerel. Marietje pakdje ziene smartphone en zag zäötjes: 'Doe höbs ein sjerp uigske, Janko.’
'Ich bèn neet väör niks helderzeendj,' antjwaordje Janko. 'En ich höb altied geliek. Sjterker nog, in tien van de tien gevalle väörsjpel ich dich good of het ein jungske of ein maedje waertj'. Marietje kreeg ein kläör. 'Zjwieg, estebleef,' zag het, ‘ich wil het neet weite. Die mevrouw en dae meneer zeen miene getuge.’ Het wees nao Ellie en mich. ‘Bèn mer geröstj,’ zag Ellie. Wae wole het van ós eige kinjer ouch neet van te väöre weite. Of het maedjes of jónges wore. Mer… as dae hiër helderzeendj is, wil ich gaer van hem huere waat mich mankeertj. Det kan eine houp óngerzeuk sjille.’ Janko mook mèt allebei zien henj ein sjtopteike. ‘Väör zón oetgebrèdj consult mótj gae echt ierst eine aafspraok make, mevrouw. Mer ich kan uch alvast äöver ein dink geröstj sjtèlle. Gae zeetj neet in verwachting.’
2018, waek 23
